The Melvins - Veertig jaar bezig maar geen spatje sleet
De Zwerver, 24 juni 2023
Het was een weekend van zowel jong grut (het piepjonge Eosine, donderdag in Gent) als veteranen. Mercury Rev (vrijdag in de mooie setting van het Casino-parkje in Sint-Niklaas) en Melvins (in een mooi van het bier plakkende zaal De Zwerver in Leffinge) bewezen, beiden met veertig jaar carriere op de teller, dat er op rocken geen leeftijd staat. Wij waren er graag deel van.
Ken je de six degrees of separation? Dat is de stelling dat elke set van twee mensen op de wereld via maximaal zes tussenpersonen met elkaar kunnen worden verbonden. In dit verslagje gaan we van Metallica naar Nirvana. En verder proberen we die twee bands niet meer te vermelden.
Tijdens deze broeierige dagen is een warming-up act misschien overbodig. Toch was het een aangename kennismaking met openers Taipei Houston. Dat zijn twee broers uit San Francisco met als familienaam Ulrich (je raadt het al, de zonen van). Zowel zanger-bassist Layne als drummer Myles zien eruit als posterboys die nogal wat harten in het publiek iets luider deden kloppen, Layne met eerder stijlvolle looks, Myles als ruwe, gespierde bolster. Ook op het podium werd er hard geklopt: enkel gewapend met een basgitaar en een drumkit, perste het duo alles uit de instrumenten wat eruit te persen viel. Misschien geen wereldschokkende band, maar best wel aangenaam om een half uurtje naar te luisteren en kijken tijdens het wachten op de grootmeesters. Twee kids die aan het knokken zijn voor een plaats in de muziekscene, los van het naamkaartje, dat op zich verdient al respect.
Van respect gesproken. Dat is vooral wat we rond halfelf zaterdagavond voelden, toen het podium nasmeulde na het bisnummer van The Melvins. We zagen een waanzinnig strakke show van de band die zowel aan de wieg van de grunge als die van de stonerrock stond. Eerbied en respect voor Buzzo's grijze haren, voor bassist Stevens fratsen (en zijn rode pakje!) en voor het sfeerbeheer van drummer Dale Crover. Nadat de band op de tonen van A-Ha's Take On Me het podium was opgewandeld (in het geval van Steven McDonald: gedanst), moest de band het optreden helaas al na twee nummers stilleggen. Een dronken fan die al tweemaal een ventilator vooraan het podium had omgegooid, liet een potje moshen tijdens Zodiac ontaarden in een vechtpartij met iemand die op de grond naar een weggeslingerde bril wou zoeken. Crover had de deining opgemerkt en sprong vanachter het drumstel. Hij merkte fijntjes op dat dat niet leek een activiteit "met wederzijdse toestemming" en drong dreigend aan dat die kerel uit de zaal werd gezet ("We spelen geen noot meer tot hij hier buiten is"). Zo geschiedde. Een kleine domper, maar toen even later werd verdergezet met Copache uit 'Houdini' was dat aggresieve akkefietje alweer vergeten. Direct erna rookten we samen met The Melvins de vredespijp bij wijze van een verrassende maar straffe cover van I Want To Hold Your Hand.
Vorig jaar bracht de band met 'Bad Moon Rising' een zwaar stoner-/sludgy album uit. Daaruit waren Hammering en Never Say You're Sorry een slopend antidotum na het frivolere Beatles-uitstapje. Nu, het trio was niet naar Leffinge afgezakt om die plaat te promoten (aan de merch waren dan ook enkel T-shirts en gezeefdrukte concertposters te koop), maar gaf het publiek een setlist om duimen en vingers af te likken (zweet of geen zweet). Songs uit 'Bullhead' (1991) of het eerder vermelde 'Houdini' (1993) werden makkelijk binnengekopt.
Toen de bassist na een plakkerig Your Blessened vroeg of we een "good time" hadden, merkte hij op dat de volgende song voor een "even better time" zou zorgen. Terecht, want het was verbluffend hoe de set groeide en aandikte. The Melvins raasden inderdaad verder met History Of Bad Men en de ultieme Melvins-klassieker Honey Buckit. We konden alleen maar aan onszelf bevestigen dat 'Bleach' - het debuut van vrienden Cobain en Novoselic - van begin tot eind The Melvins ademt.
Maar los van het ontegensprekelijke belang voor wat de rockgeschiedenis de voorbije dertig jaar zou voortbrengen, waren Buzzo en co. in Leffinge ook gewoon uit op een avondje rock-'n-roll als was het 1983, 1993 of 2013, wars van hun plaats in de muziekencyclopedie. Een zwaar en langgerekt Night Goat sloot de set af, maar de band kwam terug met als bisnummer Boris onder de arm. Nadat de drummer en bassist het podium al hadden verlaten, perste Buzzo in zijn eentje nog een lange eindreutel uit de song. Tegendraads slot van een al even tegendraads optreden. Deze tour mag dan wel de "40th Anniversary European Tour" heten, wat ons betreft hoeft er voor The Melvins nog niet aan een pensioen te worden gedacht.
