The Maccabees - Routineus platgewalst
Ancienne Belgique, Brussel, 10 november 2012
Veel potten hebben The Maccabees in hun achtjarige bestaan nog niet gebroken in ons land. Toch stonden ze al meermaals op Belgische podia, met zelfs een knappe passage op Werchter dit jaar. Hun palmares telt ondertussen al drie platen, waarvan de laatste, ‘Given to the Wild’, een heuse parel is die zelfs een nominatie voor de Mercury Prize wist te veroveren. Een parel voor de zwijnen dan? De magere opkomst in de AB deed alweer het ergste vermoeden.
Als secret support hadden de Britten hun mate Jack Peñate meegenomen die solo wat van zijn nieuw werk kwam voorstellen. Bij momenten leek het erop dat Peñate zich thuis maar wat had zitten vervelen en daarom maar mee op de bus was gestapt. Hij gaf niet bepaald een frisse indruk en één en ander liep dan ook mis.
Toch was het pas door deze solo-set, waarbij hij wel dikwijls met loops werkte, dat we voor het eerst opmerkten dat de achtentwintigjarige Londenaar wel over een knap paar stembanden beschikt. Het nieuwe werk klinkt, euh, anders. Zeker wanneer we bedenken dat we Peñate vooral kennen van feelgood zomerhits als Be The One en Tonight’s Today. Van dat laatste kregen we nog een verhakkelde versie te horen die we liever snel vergeten.
Meermaals hebben we ons al afgevraagd waarom The Maccabees de weg naar het grote publiek nog niet gevonden hebben. In de AB kregen we daar een gedeeltelijk antwoord op. Hun set was bijzonder potig en bij momenten loodzwaar. Het podium, voortdurend gehuld in dikke mist, was schaars verlicht en het zestal stond er nogal statisch bij. Dat haalde het popgedeelte er meteen uit, maar jammer genoeg ontbrak ook de euforie die bij hun muziek past.
Opener Child, eveneens de opener van de laatste plaat, deed met zijn knappe opbouw het beste verhopen, maar daarna werd er met Wall Of Arms meteen de beuk in gezet, net als bij William Powers en zowat alle daaropvolgende nummers. De subtiliteiten verdwenen te dikwijls en het leek alsof de schuchtere Engelsen gewoon snel door hun set heen wilden knallen.
Opvallend genoeg waren het de nummers uit ‘Given to the Wild’ die zorgden voor afwisseling in de set: het machtige Go bijvoorbeeld, het losbarstende Went Away of het ingehouden Heave.
Anderzijds was het ook leuk meebrullen met No Kinds Words, maar het waren de recentere nummers die bleven plakken.
Een bisronde hadden ze te danken aan het verschroeiende Pelican. In die bisronde kregen we nog een aardig Love You Better (met wat meer geluk had die gitaarlijn de geschiedenisboeken in kunnen gaan) en de bombastische afsluiter Grew Up At Midnight, waarin voor het laatst ook duidelijk werd dat zanger Orlando Weeks toch een bijzonder stemgeluid heeft.
Te zien aan de adjectieven gebruikt in deze recensie ging het er dus allemaal nogal groots, luid en overweldigend aan toe, maar het ontbrak de set aan variatie en de groep aan dynamiek om van een echt geslaagd optreden te kunnen spreken. The Maccabees zullen meer nodig hebben om hun parels weg te halen bij de zwijnen.