The Leisure Society - Engelse tuin
Nijdrop, Opwijk, 5 juni 2015
“Jij hebt ons duidelijk nog niet live aan het werk gezien”, was de reactie van The Leisure Society op onze tweet dat het vederlicht zou worden, daar in de Nijdrop. En dat was echt niet denigrerend bedoeld.
Of we in februari naar Studio Brussel hadden geluisterd, vroeg opwarmer van dienst Milo Meskens. Nee dus, De Nieuwe Lichting (waar hij in de finale eindigde) was aan onze aandacht ontsnapt. Maar dat nam niet weg dat zijn set er best mocht zijn. Een singer-songwriter dan wel, maar eentje met behoorlijk wat variatie in zijn songs. Pop wisselde hij af met blues en de folk was er om mee af te werken. Zelfs de cover van John Mayer (godbetert) was de moeite. Met een stem waarop wat vibrato zat (en die misschien nog wat aan diepgang mag winnen) en een ongedwongen zelfzekerheid hield hij toch maar de vroeg opgekomenen in de ban. En dat verdient bewondering.
Vederlicht heeft toch ook een positieve bijbetekenis. En dat was wat wij in gedachten hadden. Het is tenslotte niet echt zwaar op de hand, wat The Leisure Society produceert. En zo bleek ook tijdens het concert. De uitgekiende mengeling van folk en pop is iets wat deze band tot de laatste noot beheerst. Bovendien planten ze steevast – en dat was ook in Nijdrop het geval – een bijzonder verzorgd en perfect afgewogen, Engels tuintje neer. Eentje waarin het heerlijk wandelen was op deze zomerse avond.
Jammer genoeg was er niet al te veel volk dat zich aan zo’n uitje had gewaagd. Maar de jongens vonden dat duidelijk geen probleem, vroegen het aanwezige publiek om wat dichterbij te komen en zetten met You’ll Never Know When It Breaks (de openingszin luidt “I was light as a feather”) de show in. De band slaagde erin om in elk van hun songs wel een specifiek accentje te leggen. In dit geval was het de (elektronische) percussie van drummer Sebastian Hankins, maar even goed kon dat de voet van Nick Hemming zijn, die als een metronoom de maat aangaf, stampend op het podium, of Mike siddell, die zijn viool met een plectrum bespeelde.
Niet dat dat meteen wereldschokkend was, maar het droeg desondanks bij tot een bijzonder optreden, waarnaar sommigen (Fight For Everyone werd op gekir onthaald) duidelijk hadden uitgekeken. Zelf waren we enthousiast over All I Have Seen en konden we bij een bijzonder mooi The Last Of The Melting Snow een gelukzalige glimlach niet onderdrukken.
Af en toe werd de rauwe borstel trouwens ook bovengehaald en dat gebeurde vaker naarmate de show – de laatste van deze Europese tournee – vorderde. In Dust On The Dancefloor bijvoorbeeld, waar Hemming zo hard op het podium op en neer sprong dat de andere gitaren in de standaards scheef zakten. Of in Forever Shall We Wait waarin zowel Mike Siddell als multi-instrumentalist en perfecte, tweede stem Christian Hardy hun “vast” instrument inruilden voor een elektrische gitaar.
“Als jullie nu allemaal een cd kopen, kunnen wij de reis naar huis betalen”, deelde Hardy dunnetjes mee net voor de pauze, maar dat belette hen niet om de zaal met een ragfijn A Matter Of Time en het bijhorende, gloedvolle gevoel naar huis te sturen.