The Kooks - El sympatico

Ancienne Belgique, Brussel, 13 juni 2014

Wij proberen als een goed mens door het leven te gaan en dus ook vergevingsgezindheid te tonen. Diegenen die zich van goede wil tonen, verdienen een tweede kans. Zelfs The Kooks, nadat ze drie jaar geleden met ‘Junk Of The Heart’ uitpakten. Gisteren vroeg de band aandacht voor ‘Listen’, het volgende album, dat er pas op 1 september zal zijn. En dat was best interessant.

Ooit (2006) waren The Kooks een populaire, beloftevolle band. Nu werd het bordje "Uitverkocht" ook bovengehaald, maar het bleef wel maar beperkt tot de Box, dus zonder de verdieping.

Met ‘Inside In/Inside Out’ maakten The Kooks in 2006 een (vooral voor tienermeisjes) belangrijke plaat. We zijn er zeker van dat het de soundtrack is geweest bij menige, eerste vakantieliefde, eerste serieuze zoen en/of ontmaagding. De tienermeisjes van toen zijn nu stevige twintigers en trokken naar de AB voor een trip down memory lane. Nooit waren The Kooks relevanter dan toen en dus was met acht nummers de debuutplaat van weleer ook stevig vertegenwoordigd. Maar eigenlijk zat iedereen gewoon te wachten op Naïve.

‘Junk Of The Heart’ was een ronduit slechte plaat, een plaat die The Kooks van sympathiek veranderde in irrelevant en irritant. Welgeteld één sterk nummer stond erop: het titelnummer. Verder klonken de heren op die derde als een inferieure versie van zichzelf. Ze beseften blijkbaar zelf ook dat er iets diende te gebeuren. ‘Listen’ klinkt immers anders. De eerste singles Down en Around Town deden dat al vermoeden, de vier andere voorsmaakjes bevestigden dat.

Bij een eerste luisterbeurt vonden we Down verschrikkelijk, maar hoe vaker we het horen, hoe leuker we de r&b-pastiche vinden. Feit is dat Down minstens even aanstekelijk is als hun eerdere werk. Around Town verraste met gospelinvloeden (al stonden die in de AB op tape) en ander nieuw werk als Bad Habit en Forgive & Forget lieten een funkier versie van The Kooks horen, minder spring-in-‘t-veld. Pop met meer weerhaken. In Forgive & Forget zelfs met synthinvloeden zonder daarbij aan instant meezingfactor in te moeten boeten. Voor wie referenties naar ouder werk wil: de nieuwe Kooks klinken meer als Sway en minder als Ooh La. Als de andere helft even interessant is, kan dat nog wel iets worden met ‘Listen’.

Ooh La zat gisteren trouwens – op opener Down na – helemaal vooraan in de set en werd op gekrijs onthaald. Beatlemania light als het ware. Nieuw en ouder werk werden netjes afgewisseld en The Kooks toonden zich één van de weinige bands die ongebreideld vrolijk konden zijn zonder irritant te worden. De kwaliteit van de songs zit daar voor een groot gedeelte tussen. Lacherig doen over The Kooks is erg makkelijk, maar los daarvan is het schrijven van nummers als Ooh La, Always Where I Need To Be, She Moves In Her Own Way, Eddie’s Gun of het kleinood Seaside, dat luidkeels werd meegezongen door iedere aanwezige, een kunst.

Naar het einde toe bleek het toch net dat tikkeltje te lang te duren om je tot het einde bij de les te houden. Runaway en Sofa Song hadden niet meer gehoeven, maar toen was het de beurt aan de bisnummers met Junk Of The Heart (Happy), dat wat strakheid miste, en de gedoodverfde afsluiter Naïve.

The Kooks zijn een sympathiek groepje. Dat waren ze ook in de AB. De songs van Luke Pritchard zijn een stuk eendimensionaler dan die van generatiegenoot Alex Turner, die met zijn groep op elke plaat een nieuw facet van zichzelf laat zien. En daarom zijn Arctic Monkeys nu een grote groep en zijn The Kooks op de terugweg. Maar dat maakt hen niet minder sympathiek.

En nu gaan we weer wat naar Radiohead en The Smiths luisteren om weer de balans te vinden.