The Kills - It's a wrap!
Trix, Borgerhout, 31 maart 2011
The Kills live, dat zijn de snijdende, knerpende, loeiharde gitaarriffs van Jamie Hince en de krijsende, zwoele, hijgende stem van Alison Mosshart. Al wie dat begreep, zag in een uitverkochte Trix dinsdagavond een opwindend concert vol sexy rock-'n-roll, waarbij de kwaliteit het duidelijk haalde van de kwantiteit. Bijgestaan door een drumcomputer jaagden Hince en Mosshart er in minder dan een uur een mix van gouden classics en nieuw materiaal uit hun laatste album 'Blood Pressures' door. Kort maar krachtig, heet dat dan.
Garagerock, bluespunk, indierock... allemaal genres die even typerend als onvolledig zijn om de veelzijdige sound van The Kills te omschrijven. Feit is dat ze op 'Blood Pressures', het vierde album dat binnenkort in de rekken ligt, nog gevarieerder en verrassender uit de hoek komen dan op de drie voorgaande. De scherpe, onstuimige kantjes van weleer zijn er misschien wat afgeveild, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een plaat met een rijke, afwisselende sound, waar zowaar een pianoballad op prijkt. Door tijdens de passage in Trix een fijn evenwicht te vinden tussen vroeger werk en sterke nieuwe songs, wisten ze voortdurend de aandacht vast te houden.
Now Wow maakte meteen duidelijk waarvoor het duo naar Antwerpen was afgezakt: met een drummachine als razende ritmeaangever een snoeiharde, scherpe en energieke show afleveren. Luid en helder, zoals tijdens het minder agressieve, maar erg meeslepende Future Starts Slow en het aanstekelijke Heart Is A Beating Drum, dat voor een eerste hoogtepunt zorgde. Mosshart ging tekeer, danste, kronkelde en zong opvallend "moo" terwijl Hince een erg funky geluid uit zijn gitaar jaagde. Kissy Kissy werd beëindigd met een "It's a wrap!", waarna het duo meteen in de gratie viel bij het publiek met het korte, maar uiterst krachtige URA Fever, dat live nog beter klonk dan op plaat. In het poppy DNA viel vooral de enorme variatie op die Mosshart in haar stem legde en You Don't Own The Road, nochtans uit het nieuwe album, werd met zoveel enthousiasme en overtuiging gebracht, dat het leek alsof we de song al jaren meezongen.
De vrij makke versie van Cheap And Cheerful volstond niet als afsluiter, en dus vroeg en kreeg het publiek een ijzersterk, feestelijk en krachtig einde met het bisduo Pots And Pans en Fried My Little Brain. Dat we daarna alleen maar zin hadden in meer, is hun verdienste.
The Kills draaien al ruim tien jaar mee, en dat hoorde je. Dit was een concert met een hoog punk- en rock-'n-rollgehalte, dat met de nodige maturiteit en professionalisme werd gebracht. Mosshart en Hince hebben genoeg charisma en "coolness" om met hun tweetjes een volledig podium te vullen en meer dan genoeg power om de volledige zaal in te palmen. Zij spuwde al eens een rochel en hij hanteerde meer dan eens zijn gitaar als geweer, maar voor sterallures of languitgesponnen, volledig zinloze solo's was geen plaats.
Dat laatste had natuurlijk ook te maken met het feit dat met The Kills een duo, en geen volwaardige band op het podium stond. De drummachine hield hen in een strakke houdgreep en gaf geen ruimte voor uitschieters, waardoor ook geniale ingevingen of improvisatiewerk in de kiem gesmoord werden. Jammer, maar dat is het lot van elk duo. En dit duo heeft dinsdagavond getoond dat ze met twee meer kunnen dan heel wat veelkoppige bands. En neen, dit is niet het moment waarop we The Kills willen vergelijken met het ten ziele gegane The White Stripes.