The Kik - Kik it!

De Effenaar, Eindhoven, 31 december 2012

Nederlanders, het is een blijft een ras apart. Eén waar we vaak niet al te positieve vooroordelen over hebben ook. Zeker als het op hun muziek aankomt. Grensoverschrijdend als we zijn, togen we toch naar Eindhoven, om in De Effenaar The Kik aan het werk te zien. Die band breekt de laatste maanden aardig wat potten bij onze noorderburen. En iedere groep die het waard geacht wordt om "de Hollandse Beatles" genoemd te worden moeten wij aan het werk gezien hebben.

Als eerste voorprogramma stonden De Sp aties (geen tikfout) op de planken: een drummer, die het rechtopstaand doet, één gitarist en een zanger, die wel erg goed naar Mick jagger heeft gekeken als het op podiumgymnastiek aankomt. Meer hadden de heren niet nodig om stevige maar melodieuze punk te serveren.

Vervolgens besteeg niemand minder dan levende legende Armand de bühne. Met de haren half rood en half grijs geverfd omdat de bard met die uitgroei een criticus diets wou maken dat zijn tooi wel degelijk zijn eigen haar is.

Eerlijk gezegd zijn we met ’s mans oeuvre weinig bekend en we werden meermaals aangenaam verrast door de ingetogen pracht van de nummers en de scherpte van de teksten. Dat hij een geboren entertainer is bewees Armand vooral ook in zijn bindteksten, waarmee hij alle lachers uit het publiek op zijn hand had.

The Kik betrad het podium strak in het pak, gebruikte Voxversterkers en Ludwigdrums, en we spotten ook een Wurlitzer in een hoek. Bij een rechtgeaarde Beatlesfan doet dat de verwachtingen alvast de hoogte ingaan.

Opener Springlevend bewees meteen dat de hype terecht is: drie zeer goede zangers, een uitstekende bassist en nummers die er eenvoudigweg staan.

Simone is voorlopig de grootste hit van de band, en die werd dan ook volmondig meegezongen door de hele zaal. Zoals het het cliché betaamt waren deze Hollanders net als hun twee voorprogramma’s bijzonder mondig, wat ervoor zorgde dat de interactie met het al even loslippige publiek tot een komische bedoening maakte.

De ene na de andere poppy upbeat song werd op ons afgevuurd, met als verdere hoogtepunten Cleopatra en Want Er Is Niemand (En Nou Ik), waarvoor componist en oorspronkelijk vertolker Armand er werd bijgehaald. Even werd er zelfs een medley met de Vogeltjesdans en Mien, Waar Is Mijn Feestneus ingezet. Tja, Hollanders he.

Na zestien nummers, afgesloten met een machtig Zevenhuizer Zondag, kwam er nog een toegift van drie liedjes. En toen botste het optreden op de avondklok. Wij zagen een prachtige show van een groep die zijn bijnaam bijlange geen oneer aandoet! En die mening over Nederlandse muziek gaan we stilaan toch eens moeten herzien.