The Jesus And Mary Chain play 'Darklands' - Min of meer goddelijk geïnspireerd
Trix, 22 juni 2022
Er stond dan wel “JESUS” op elke versterker geblokletterd, er was ook nog de Sinksenfoor, die eveneens recht meende te hebben op een goddelijke parkeerplaats of twee. Maar doorzetters als we zijn raakten we min of meer tijdig in Trix voor de opvoering van wat nog steeds ons favoriete Jesus & Mary Chain-album is. Nu die goddelijke live zegening nog.
Partisan zoekt het in de new wave en de postpunk en leek voor elke song wel een aangepast sjabloon te hebben gemaakt. Om maar te zeggen dat ze zich zeker niet blind staren op genoemde genres. Niet eens zo slecht, maar het publiek bleef er eerder warm – pun intended – apathisch onder, het obligate applaus na elke song niet meegerekend. Het is dan ook een moeilijk piubliek, die new wavers, die zweren bij de gouden jaren tachtig. Te laat geboren dus, jongens, maar verder gewoon volhouden.
Voor The Jesus And Mary Chain was de ontvangst heel wat hartelijker. Frontman-zanger Jim Reid maakte nog een flauw grapje over twee songs spelen en wegwezen, maar lichtte dan toe dat ze wel degelijk hier waren voor de integrale versie van 'Darklands', aangevuld met een royale lading extra's. En ze hielden wel degelijk woord. De volledige setlist inclusief nog twee bisnummers werd afgewerkt.
Het probleem met dergelijke live shows is vaak dat je die plaat zo goed kent dat elke versie daaraan wordt afgewogen. En dan wordt het soms moeilijk. Dat bleek ook in Trix, waar William Reid, gitaar gedrapeerd over het royale buikje, van onder de wilde, grijze haardos al eens naast de kwestie zat. Maar daar gaan we niet over vallen. Het enthousiasme van de jonge ritmegitarist maakte bijvoorbeeld veel goed en ook Jim Reid wist zich prima uit de slag te trekken, een overdaad aan microfoondraad verzamelend, ondanks het feit dat hij niet meer stappen maakte dan van aan de microfoonstandaard tot aan de drumkit (deze keer geen drummachine zoals op het album, maar een live drummer). Prachtig ook hoe hij zich de ziel – jawel! – uit het lijf leek te schreeuwen terwijl hij de microfoon als in gebed in beide handen hield. Dat William hier noch de zang van Nine Million Rainy Days noch die van onze favoriet On The Wall voor zijn rekening nam was al evenmin een bezwaar, want ook uit de mond van Jim klonken ze heerlijk duister.
En dan was het plotseling al voorbijgevlogen en was het even op adem komen voor de band in een feller, dieper, harder en sneller Amputation (uit 'Damage And Joy) vloog. Hier leek alles beter op zijn plaats te vallen en dat zou nog beter worden, ook al was de solo in Between Planets (uit 'Automatic') niet echt top. Daarna leek het geheel even in te zakken, maar met een bedeesd, maar raak geplaatst Halfway To Crazy (ook al uit Automatic) werd een indrukwekkende reeks ingezet, die met Snakedriver (dat even fout werd ingezet om bij een volgende poging tot volle kracht te komen) in pychedelische overdrive ging en zou eindigen met een ironisch I Hate Rock N Roll (uit verguisde plaat 'Munki'), nadat eerder het tegenovergestelde werd geponeerd. Na een tweede korte pauze werden de gsm's bovengehaald om (uiteraard) Just Like Honey voor nageslacht en vriendenkring vast te leggen en zorgde Never Understand voor een mooi point final.
Helemaal goddelijk was het niet, maar JESUS had hen in elk geval meer dan voldoende geïnspireerd om ons een mooie avond te bezorgen en die zegening namen wij ootmoedig in ontvangst.
Foto: Creeping Mac Kroki