The Irrepressibles - Recht in de roos

Het Depot, Leuven, 17 februari 2013

Moeten kiezen tussen [PIAS] Nites en We Are Open en uiteindelijk in Het Depot in Leuven belanden voor een avondje theatrale muziek, faut le faire. Toch is dat net wat we deden, net terug recht gekropen na omver geblazen te zijn door ‘Nude’ van The Irrepressibles. Meewarige opmerkingen over “modeshow” en “make-up” vrolijk eigenzinnig in de voorjaarswind slaand, volgden we onze eigen muzikale neus.

Dat deden ook een paar honderd andere muziekliefhebbers. En die kwamen van heinde en verre want we hoorden zowel Frans als Engels in de zaal. Tijd genoeg trouwens om te socializen, want de deuren gingen open om acht uur, maar eer Jamie McDermott en co het podium bestegen, was het al halftien. En een voorprogramma was niet voorzien.

Op het podium: een cello, een blinkend zwarte vleugel en, een verdieping hoger, twee drumkits, twee laptops en keyboards. Die verdieping werd afgeschermd met wit gaasdoek en ook links en rechts van de vleugel versmalde gaasdoek de bühne.

Daarachter namen de celliste en de violiste van de groep plaats. En die fluisterden de set op gang met een subtiel duet van strijkers. Onder begeleiding van die hemelse klanken kwam McDermott op met zijn akoestische gitaar om de schouders en gehuld in een zware duffelcoat die wel een harnas leek.

Het meisje achter de keyboards liet subtiele pianoklanken druppelen over de strijkers en, hoewel het publiek toen al muisstil was, ging er toch een onhoorbare siddering door de zaal toen McDermott de eerste lijnen van To Be inzette.

Two Men In Love, ingezet door zachte pianoklanken zwol al snel aan tot een emotionele wervelstorm toen de twee halfnaakte drummers invielen en met grote gebaren hun cimbalen en troms lieten bliksemen en donderen.

Daarna was het tijd voor oudjes Forget The Past en Nuclear Skies. Dat eerste interpreteerden we als een statement, want wat opviel was dat The Irrepressibles voluit de kaart van de muziek trok. Geen spoor van verkleedpartijen en opzichtige dragqueen-make-up.

“Take off your cloths”, zong McDermott in Pale Sweet Healing en hij voegde de daad bij het woord en legde zijn harnas af om achter de vleugel te kruipen en het onwerelds mooie New World  te brengen. Het witte gaasdoek, dat tot nog toe enkel diende om een subtiel schaduwspel te spelen, werd nu gebruikt als projectiescherm om de verwarrende video van dat nummer te tonen.

Tears werd voorafgegaan door zijn prelude, enkel daarvan gescheiden door de indringende hartenklop van de drums. McDermott haalde weer alle registers open en liet zijn stem van diep naar hoog schieten zonder ook maar één noot te missen.

Ondertussen liep de warmte, die van het publiek opsteeg, zo hoog op dat McDermotts gitaar ontstemd raakte. Hij moest dus even herstemmen om het slotlied van de plaat, Ship te kunnen zingen. Tot onze consternatie besloot hij dit nummer met de vaak gebruikte woorden:”Thank you, and goodnight!”

Na acht nummers hield The Irrepressibles het voor bekeken. Tenminste, dat was de bedoeling, maar het publiek liet de zanger met de hemelse stem niet zomaar gaan. McDermott schoot dan maar zijn laatste pijlen af. Arrow trof natuurlijk doel. Het beeld van Sint Sebastiaan als homo-icoon is niet nieuw natuurlijk, maar de subtiliteit waarmee dit thema hier behandeld werd is ongehoord.

Na het slotakkoord van Arrow bevroor The Irrepressibles in een tableau vivant, maar de onophoudelijke toejuichingen van de mensen in de zaal, wekten hen nog een keer tot leven. Zelfs bij McDermott kon er een monkellachje af.

Onder een projectie van wervelende cumuluswolken, verdween de regenboog van The Irrepressibles met In This Shirt. Honderden vuurvliegjes deden hem uitgeleide en om 22.22 uur was dit hemelse concert dan toch definitief afgelopen. Het zal ondertussen wel duidelijk zijn dat we geen spijt hadden van onze eigenzinnige keuze.