The Hold Steady - Barrière gesloopt
De Effenaar, Eindhoven, 9 oktober 2014
Zelden iemand meer gemeend een publiek weten danken dan Craig Finn, het gezicht van The Hold Steady. En hij legde dan nog perfect uit hoe dat zat ook.
Hij ziet er nochtans helemaal niet rock-‘n-roll uit, die Craig Finn, met zijn bril en dat buikje. Maar charisma heeft hij wel. Minstens even veel als dat andere uithangbord, dat van The Tragically Hip. Gordon Downie is immers ook zo iemand die zijn shows brengt met het nodige theater.
Maar we lopen vooruit op de dingen. Want voor The Hold Steady zaten nog The So So Glos, een punkbandje uit New York, dat herinneringen oproept aan de vroege dagen van The Stranglers. Ook zij brachten hun punk met een soort van nonchalance en pretentieloosheid. Zanger-bassist Alex Levine leek het ene moment op een buldog en het volgende op een schoothondje. De puntige, melodieuze songs, waarbij de hele band meezong, prikten in je billen en deden de zenuwen de juiste signalen naar het brein sturen. Hopelijk weten ze die frisheid te bewaren en eindigen ze niet in de modderstroom waardoor ook pakweg The Gaslight Anthem lijkt te worden meegesleurd.
En dan was het aan The Hold Steady. Tenminste, nadat die ons hadden warm gemaakt met We’re Gonna Have A Real Good Time Together van The Velvet Underground. Craig Finn wond er geen doekjes om: “Dat is precies wat we hier komen doen.” Ze hielden woord.
Ze hebben een verdomd fanatieke fanbase, de mannen van The Hold Steady, want toen Finn de eerste lijnen van Hornets a capella inzette, waren er al meteen een aantal die hem de volgende lijnen toeschreeuwden. De band straalde. En toen de gitaren dan invielen, stond de vrachttrein meteen op het goede spoor om met een rotvaart door De Effenaar te denderen. Met Swish en het door de hele zaal meegebrulde Sequestered In Memphis werd de richting aangegeven.
Finn dirigeerde ondertussen band en publiek met brede gebaren, leek, ook als hij niet achter de microfoon stond, gewoon door te gaan met zingen en kon dat monkellachje moeilijk verbergen elke keer als er weer een feestje ontstond voor het podium. Waar het hem ontbreekt aan fysieke impact zet hij zijn fantastische inzet en mentale uitstraling in.
And the band played on. Alles zat even strak als lijnen in een Mondriaan. De beide gitaristen vonden elkaar blindelings in een song als afsluiter Southtown Girls waarbij ze de solo’s over en weer gooiden. Verder had de ene er nergens een probleem mee dat de andere met de pluimen ging lopen. Het was vooral een genot om te zien hoe dit vijftal zich duidelijk amuseerde, hoe ze ervan genoten dat dit publiek zo opging in de roes, die zij opwekten.
Het ene nummer kreeg al meer reactie dan het andere, waarbij vooral de tracks van ‘Boys And Girls In America’ op enthousiasme konden rekenen. Specifiek gaat het dan over Stuck Between Stations of Chips Ahoy, dat weer eens uitnodigde tot publieksparticipatie. Maar ook Spinners van de meest recente plaat of het gebalde Your Little Hoodrat Friend waren een feest voor het oor. Enkel nek en schouders leden eronder.
Na een set van zestien nummers maakte de band nog tijd voor een bisronde van vier songs, opbouwend van het bijzonder ingetogen Citrus (door de groep geschreven omdat ze vonden ook een liedje over voedsel te moeten schrijven zoals Led Zeppelin er zo veel heeft) tot het wild uitbarstende Slapped Actress waarin Finn nog een keer voor volksmenner speelde.
In deze tijden van Twitter en Facebook lijkt communicatie eenvoudig. Maar niets gaat boven het samen genieten van muziek. Daarom, zo verklaarde Craig Finn zich, was de band zo dankbaar dat wij allemaal naar Eindhoven waren afgezakt. Hiermee sloopte The Hold Steady elke barrière tussen band en publiek en wisten wij weer waarom wij zo graag naar concerten gaan.