The Hickey Underworld, Manic Street Preachers, Peter Doherty - Hypes bewijzen zich
Lokeren, Lokerse Feesten, 6 augustus 2009
Eerlijk gezegd trokken wij vooral naar Lokeren voor de Manic Street Preachers en de paardenworsten. Hypes als The Hickey Underworld of Peter Doherty kunnen ons in regel gestolen worden, omdat hun vlam meestal weer zo snel uitdooft als ze opflakkert en hun kunde vaak enorm overroepen wordt door de marketingmachine. Sloegen wij de bal even mis!
Al van verre klonk het onweerachtige gerammel van The Hickey Underworld. De Antwerpenaren hadden er duidelijk zin in. Het publiek schudde gewillig mee op hun stampende hardrock. Wij moesten vaak aan Nirvana denken, vooral door de Cobaineske schreeuwstem van de zanger. Ze speelden een coherente set, wat eigenlijk een eufemisme is voor "er bleef niet echt iets hangen want het leek allemaal wel een beetje op elkaar". Desalniettemin overtuigden ze door hun rauwe energie en hun pure goesting. De cd zouden we niet direct kopen, maar live gaan we graag nog eens kijken.
Onze Welshe vrienden van de Manic Street Preachers dan. De plaatsing van de versterkers, keyboards en drums leek tot op de millimeter uitgedacht. Ook hun sound en de mix, de arrangementen en de setlist leken heel beredeneerd. Ze openden met Motorcycle Emptiness en eindigden met If You Tolerate This Your Children Will Be Next, maar alles wat daartussen zat kon ons minder boeien dan, bijvoorbeeld, vier paardeworsten en een pintje.
Wij waren de Preachers al een tijdje uit het oog verloren, en nu begrepen we hoe dat kwam. Als iemand ons gezegd had dat dit Keane was, hadden we het ook geloofd. Met zo 'n groepjes associëren wij eerder zo 'n niet bepaald begeesterde set en een zeer gecompresseerde mix die geen seconde stilte of nuance toeliet. Misschien ligt het wel aan ons, wij hadden een bezielde rockgroep willen zien, in plaats van een plastic britpopband. Live zullen we niet meer gaan kijken, en de cd's leggen we voorlopig ook niet meer op.
En toen bleef het een hele tijd donker op het podium. Wij hoopten stilletjes dat Pete(r) Doherty weer eens in de bak zat of onvindbaar was, zodat wij op een menselijk uur de bedstee konden opzoeken. Tegen alle verwachtingen in gingen de lichten stipt op tijd terug aan en kwam Doherty vrij fris voor de dag. Een akoestische gitaar en een halve minuut, meer had hij niet nodig om te bewijzen dat hij er stónd.
Doherty speelde het gros van zijn nieuwe plaat - de single Last of the English Roses sprong er uit - en gooide er Out On The Weekend en The Needle and the Damage Done van Neil Young tussen. Zijn gitaarspel hing ergens tussen de folky virtuositeit van Nick Drake en de efficiënte kaalheid van Springsteen op 'Nebraska'. Doherty dolde met een Frans poëzieboekje en een tettenmutsje die op het podium gegooid werden, nam een slok rode wijn uit de fles, en bewees vooral dat hij een artiest is die pakkende songs schrijft en die zelfs heel alleen een heel plein kan inpakken. Hoe sceptisch we ook waren: live gaan we zeker nog eens kijken, en die cd gaan we morgen direct kopen!