The Heavy - Onvoorspelbaar en boeiend

Ancienne Belgique, Brussel, 1 oktober 2009

Het concert van Emiliana Torrini in de AB kreeg op Radio 1 niet meteen de beste quotering. “Vlak en te voorspelbaar” was het eindoordeel. Wisten de aanwezigen veel dat er vlakbij nog een ander optreden plaats vond. Voor The Heavy luidde het eindoordeel toch enigszins anders.

Op het laatste moment waren The High Standards nog aan de affiche toegevoegd. En geen mens die je daarover hoorde klagen. Aan brylcrème (of welke moderne variant dan ook), tattoo’s en adrenaline ontbrak het dit allegaartje in elk geval niet.

Ontstaan uit een samenraapsel van verdwaalde muzikanten uit bands als Fifty Foot Combo, Soapstone en Thee Andrews Surfers, dweilt dit zestal de Belgische zalen af op zoek naar een gewillig publiek. Hoewel aanvankelijk slechts slaperig werd toegekeken, raakten de (nog schaarse) aanwezigen toch stilaan op temperatuur.

Met nummers die de rhythm & blues deden heropleven, werd het onderste uit de kan gehaald. Vraag en antwoord tussen muziek en zang, interactie tussen de broertjes Derie, die om beurten de microfoon ter hand namen en muzikanten die zich te pletter amuseerden... Wat kan een mens in godsnaam nog meer van een voorprogramma verlangen.

Kelvin Swaby, zanger van The Heavy, is een apart fenomeen. Moeiteloos weet hij op zijn eentje het niveau van de hele band op te schroeven. Het publiek op zijn hand krijgen is voor hem een klein kunstje. Hij lijkt voortdurend elke fan persoonlijk aan te spreken. Als je je in de frontlinie bevindt, loop je het risico om bij het nekvel gegrepen te worden terwijl hij zijn teksten in je oor schreeuwt. Bovendien heeft hij ook nog eens een prima stem.

Ook bij The Heavy duurde het een poosje voor de reserves van het intussen toch wat aangedikte publiek werden overwonnen. Maar eens je de schroom liet vallen, was het onmogelijk om stil te blijven staan op de funky songs of om niet te gaan headbangen op de ruigere nummers.

We hebben (letterlijk) met de wolven meegehuild in Big Bad Wolf, onze nekwervels beschadigd bij No Time en respectvol geluisterd naar dat ene trage nummer in de set met een korte, maar intense gitaarsolo van Dan Taylor. Maar Taylor kon zijn gitaar evengoed laten grommen als een hongerige leeuw of subtiel betokkelen als het lichaam van een vrouw.

Het werk van The Heavy laveert tussen reggae, vuige rock en funk. De band lijkt overal moeiteloos mee weg te komen. Tussendoor dook Swaby het publiek in om hen de muziek bijna aan den lijve te doen ondervinden. Of hij haalde een meisje op het podium met wie hij een sensueel dansje waagde. Het was een plezier om mee te maken. Op geen enkel moment werd de set vervelend.

Logisch dus dat er nog een aantal extra songs vanaf konden. Naast een pakkend a cappellanummer, gespeeld met alle lichten gedoofd, kwam ook nog de recentste single Oh No Not You Again aan bod.

Onvoorspelbaar en boeiend. Dat is het eindoordeel dat wij vellen over dit optreden van The Heavy. Spijt hebben wij alleen maar over het feit dat we hen bij hun vorige doortocht gemist hebben.