The Golden Glows - Geen boze dromen

CC Ter Vesten, 30 november 2019

Vorig jaar lanceerde de Ancienne Belgique het plan om de komende jaren het verzamelwerk ‘The Anthology Of American Folk Music’ (Folkways Records, 1952) opnieuw in de kijker te zetten. Daarbij ging de muziektempel op zoek naar bands die de songs nieuw leven in zouden kunnen blazen en de eerste keuze viel op The Golden Glows, een akoestisch trio uit Brussel dat al sinds 2005 Americana brengt. De band speelde acht AB-shows en trok daarna op tournee langsheen culturele centra met het album ‘The Songbook Of Harry Smith’ onder de arm. Die tour loopt stilaan naar het eind, maar wij waren erbij in CC Ter Vesten in Beveren.

Veel heeft de Amerikaanse excentriekeling, kunstenaar en achtenzeventig-toeren-platenverzamelaar Harry Smith niet bijgedragen tot de geschiedenis, maar hij stelde wel ‘The Anthology Of American Folk’ samen en die telt vierentachtig songs, waarvan sommigen honderden jaren oud zijn. Het werd de bijbel van de Amerikaanse folk en uit dat enorme aanbod koos The Golden Glows dertien nummers uit en nam ze oldschool op, aangevuld met toetsenist (Bram Weijters) en drummer Frederik Meulyzer.

In Ter Vesten trad het trio aan in de pure vorm met enkel een akoestische gitaar en de drie wondermooie stemmen van Bram Van Moorhem, Nel Ponsaers (alt) en Katleen Scheir (sopraan). Het trio schaarde zich rond een microfoon en liet geen afleiding toe in de vorm van decor of lichtshow. Zo stonden de songs centraal. De enige “versiering” bestond in een een viertal soundscapes en een occasionele tamboerijn.

Wie een beetje thuis is in traditionele folk, weet dat men destijds grossierde in donkere murderballads. Duivels en demonen komen meermaals langs om jonge, onschuldige maagden en smetteloze kinderzieltjes in het verderf te storten. Je kan het een beetje vergelijken met de originele versie van sprookjes die ook vaak een les voorhouden en daarbij de gruwel niet schuwen.

Gelukkig koos The Golden Glows ook voor een paar luchtigere stukjes uit ‘The Anthology’. Een voorbeeld hiervan is het speelse I Wish I Was A Mole In The Ground, dat meteen toonde waar Anna Kendrick de inspiratie haalde voor Cups (“Pitch Perfect’s “When I’m Gone”) haalde.

En natuurlijk was er wel vaker het element van herkenning. Songs als See That My Grave Is Kept Clean, Black Jack David (of Davey) en Banks Of The Ohio – om er maar een paar te noemen – kennen we in schier talloze versies. De uitvoeringen van The Golden Glows zijn stuk voor stuk erg verzorgd en bijna lieflijk, zeker in vergelijking met het originele materiaal. Alleen wanneer Van Moorhem de diepste bluesstem bovenhaalde, zoals in Judgement klonk er enige dreiging door.

The Golden Glows, staan dan ook synoniem voor schoonheid en verfijning, iets wat door het CC-publiek heel erg gesmaakt werd. Toen we na een uurtje naar huis terugkeerden, werden we dus niet geplaagd door nachtmerries, zelfs afsluiter The Demon Lover (ook wel The House Carpenter genoemd) deed ons niet met schrik tussen de lakens schuiven. Integendeel, zoete dromen waren ons deel.

Je kan The Golden Glows nog aan het werk zien op 12 en 13 december (als kwintet, in CC Hasselt en CC De Kern, Wilrijk). De tournee wordt afgesloten op 18 december in CC Het Bolwerk in Vilvoorde.