The Go Find - Voorlopig afscheid in majeur

Het Bos, Antwerpen, 23 november 2014

Frontman Sermeus kondigde het voorlopige afscheidsconcert van The Go Find aan “met een lach en een traan”. En dat het goed ging zijn. Op de koop toe bleek dat allemaal nog eens erg waar te zijn ook. Voor onbekende tijd werd de stekker uit het elektronicaproject van de ex-Orange Black-zanger-gitarist gehaald. Vreemd, gezien ‘Brand New Love’ recent nog verscheen en daarop, naast liefde voor de eighties,vooral veel nieuwe liefde voor de muziek te horen was. De heren toerden met de plaat in binnen- en buitenland met als voorlopige, laatste eindhalte dus de fijne, maar zeer gezellige concertzaal Het Bos. 

Daar zagen we eerst Star Club West, de groep rond Nico Jacobs, aan het werk. Recent nog brachten ze het erg knappe en van een bijzonder entertainende videoreeks voorziene album ‘My Ill Women’ uit, een tip voor de eindejaarslijstjes.

Star Club West maakte op het podium zijn reputatie als indietronicaband meer dan waar. Al van bij de opener zat het geluid meer dan goed. De band liet bedrieglijk gelaagde dingen horen en ging er meteen met volle kracht tegenaan. Het in stevige gitaren en poppy melodieën gewikkelde What’s Aware en het hypernerveuze I Don’t Forgive You lieten horen dat er veel spanning en krachtige energie in de nummers terug te vinden was.

Het wat breekbare en verstilde Tia Falls ontroerde dan weer met elke noot. Bovendien was dit nummer ideaal voor de wat hoge zangstem van Jacobs. Uiteraard kwam ook de dromerige single You Can Only Think aan bod. Op de achtergrond hoorden we verknipte en dwarse electronica, een droge drumbeat en prikkelende zang- en gitaarmelodieën.

De set van Star Club West voelde aan als zomerse muziek in volle winter. Met My Belgian Friends sloop er niet enkel wat geflipte humor binnen, maar hoorden we vooral dwarse weerhaakjes. We Circle Here begon als een wat vermomde pianoballad, maar kreeg al gauw ondersteuning van stuiterende beats. Calvin Klein liet wilde en frisse ongetemdheid horen. ‘No Soldier’ sloot de set af, een wat donker nummer dat het vast goed zou doen in Duyster.

En dan werd het tijd voor het voorlopige afscheid van The Go Find. Met maar liefst vier albums op de teller kon er inmiddels wel een aardige Best Of-setlist samengesteld worden. Openen deden ze met het op airplay gerichte Everybody Knows It’s Going To Happen (Only Not Tonight). Je zag Sermeus en zijn bende muziek spelen alsof ze een denkbeeldig, volgelopen stadium in gedachten hadden. De nummers stonden veelal in het teken van de liefde (We Promised Love en het erg eightiesdisco-klinkende Jungle Heart) of het kleine geluk in ons dagelijks leven (het jachtige Lottery Man).

De band haalde vooral nummers uit ‘Brand New Love’ (2014) en ‘Everybody Knows It’s Going Happen’ (2010). Af en toe hoorden we ook publieksfavorieten zoals het wondermooie ‘New Year’ of Dictionary. Er zat voldoende Adrenaline in de set, en ondanks de poppy radiovriendelijkheid hoorden we ook wat dwars gespeelde nummers. De band legde onder meer de vraag  voor wat er binnen een jaar of vijfentwintig nog zou resten (het aan de lieven van de bandleden opgedragen 25 Years). Die vraag bleek – met het afscheid in gedachten – plots heel erg relevant. It’s Automatic en The Message deden hevig verlangen naar zon en zomer. Goede nummers en prettig in het oor klinkende melodieën die de band zelfs met de vele electronicalaagjes ook nog eens goed kon vertalen naar een podium.

We Run knetterde en knisperde en onze persoonlijke favoriet Over The Edge stelde evenmin teleur. The Lobby en het wat koele Your Heart kreeg de eer om op papier de boeken toe te doen. Op een bedje van onderkoelde electronica hoorden we de mantra “Forever / Together / Alone” tot het bittere einde herhaald worden.

Tijdens de bissen hoorden we nog een folky en nostalgisch ‘Monday Morning’, dat met zijn sobere, akoestische aanpak voor een hoogtepunt zorgde. Cherry Pie mocht dan weer even de popkant van de band in de verf zetten.  En dan zat het er echt volledig op.

Met spijt in het hart namen we voorlopig afscheid van de band. Gezien het erg goede optreden zou het bijzonder jammer zijn om de band niet te laten doorstarten. “Nooit, nooit!”, hoorden we de groepsleden van Star Club West over het afscheid van The Go Find zeggen. We sluiten ons daar graag bij aan.