The Germans - Fysieke en mentale verlichting
Theater Arsenaal, 17 februari 2024
The Germans hebben een nieuwe plaat. Niet zomaar een plaat, maar een plaat die (alweer) haaks staat op wat hieraan voorafging. Of toch niet helemaal? Het was dat wat wij absoluut wilden nagaan in Theater Arsenaal, waar Mind Your Head hen op een Mechels podium zette.
Spi·ri·tu·eel (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord): 1. de geest, het niet-stoffelijke betreffend; 2. (van personen) openstaand voor alles wat met religie en metafysica te maken heeft. Dat is wat Van Dale ervan zegt. Waar 'Sexuality' het toppunt van het stoffelijke zou nastreven, moet je het hier op een heel ander niveau zoeken. Nochtans sprak de show in Mechelen echt ook wel de (meta?)fysieke spieren aan. En hoewel het geheel soms bijna hypnotiserend overkwam (met de plaatopener Ich Sagte misschien wel als hoogtepunt), waren het toch vooral die nummers, waarin de teugels ietwat gevierd werden, die zorgden voor spirituele hoogtepunten.
Op het compacte podium van Arsenaal/Lazarus was het uiteraard frontman Jakob Ampe, die alle aandacht naar zich toezoog. Het glamoureuze glitter-T-shirt onder het klassieke vestje flitste met de man, die erin zat, over het podium van voor naar achter, voor zover de ruimte hem dat toeliet. Als een sjamaan (zie ook betekenis twee van spiritueel) leidde hij het publiek door de nieuwe songs, nu eens met wapperende armen, dan weer met ingetogen gebaren, de handen beschermend om de microfoon, en ondertussen op de juiste momenten ook nog eens het keyboard beroerend. Soms leek het erop dat hij een pirouette ging doen, maar om ongelukken te vermijden, leek hij zich nog net in te kunnen houden.
Dat balletgevoel paste ook bij de hoge noten, die hij uit het keelgat haalde. In afsluiter Ende bereikte dat zowat het summum. Alsof hij het had opgespaard als zalfje voor hij ons de boze wijde wereld weer instuurde. Verder werd hij bijna steeds ondersteund door de twee stemmen van toetsenist Boris Zeebroeck en gitarist Vincent Cauwels. Die laatste had zich daarbij strategisch in de achtergrond opgesteld, maar meldde zich met het vorderen van de show steeds nadrukkelijker. De gitaar leek dan misschien op plaat niet zo prominent aanwezig, maar was hier duidelijk onontbeerlijk.
Tegelijk werd het krautgehalte echt niet helemaal tot nul herleid. Take A Deep Breath en Mercury In Retrograde waren immers op zijn minst dansbaar en die laatste kreeg zelfs een disco-injectie na de eerder rustige start. Als luisteraar werd je dus meegevoerd doorheen een golvend muzikaal landschap door zoet geurende velden langs rotsige paadjes op een boeiende wandeling, die zorgde voor zowel fysieke als mentale verlichting.
Als we dan toch een puntje van kritiek moeten geven, dan moet het wel het ontbreken van de hoorn zijn. Maar laat je dus vooral niet misleiden door de plaat, maar geloof in de spiritualiteit, die dit kwartet kan opwekken en ga naar die optredens. Er zijn er immers nog meer dan genoeg overal te lande die nog volgen.
