The Fratellis - AB ontvangt kilts
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Wie beweert dat Schotland geen goede muziek kan leveren, moet maar leren leven met The Fratellis. Waar de naam vandaan komt is voor velen nog een mysterie. Het idee dat het drie broers zijn werd al snel ontkend. Volgens de Britse krant The Sun is Fratelli de achternaam van de bassist Barry en de andere bandleden namen het over als artiestennaam. Eigenlijk doet het er niet toe waar die naam vandaan komt, want het enige dat telt is dat ze de Ancienne Belgique voor zich kunnen winnen.
En dat doen ze vanaf de eerste minuten op het podium. Ze hebben allure en dat ze maar met drie zijn neemt niet weg dat ze er staan. Fans uit heel België en zelfs Schotten met kilts waren van de partij, die maakten dat de sfeer niet ver weg was. Op muzikaal gebied kon de groep toch niet tegemoet komen aan de verwachtingen van een veeleisend Belgisch publiek. Elke artiest of groep kan een perfect album maken, het is op het podium dat je laat zien wat je waard bent. The Fratellis is alweer zo een gehypete band uit het Verenigd Koninkrijk. Hun debuutplaat wordt overal uitgeroepen tot ‘het van het’, maar live zie je toch dat ze er (nog) niet in slagen de toeschouwers helemaal te bekoren.
De nummers werden monotoon gebracht. En dat kwam zeker niet door het gebrek aan talent, maar wel door een tekort aan mogelijkheden. Met drie muzikanten en instrumenten (bas, drum en gitaar) kan je niet oneindig veel arrangementen tevoorschijn toveren. Bovendien doen alle drie de muzikanten niet veel moeite om er een korte improvisatie bij te spelen. Het is gewoon netjes. Het monotone spel brengt met zich mee dat alle nummers elkaar heel snel opvolgden en dat je bij de eerste noten nauwelijks herkende welk nummer het was. Dat in vergelijking met het album.
Gelukkig is de zanger er om het publiek wegwijs te maken in de setlist. De meest interessante en aantrekkelijke songs werden aangekondigd. Chelsea Dagger is een superhit, met een deuntje om van te smullen. Het was dat ene nummer waar de mensen op wachtten. Niemand, althans van de eerste twintig rijen, kon de voeten stilhouden of kon zijn hoofd recht op zijn schouders laten.
The Gutterati en Flatbead klonken hevig. De Fratellis-leden vulden elkaar aan en niets kon hen verleiden. Ze hadden er zin in. Dat zag je aan de concentratie tijdens de nummers. Maar de drie valse broers brachten ook hilariteit, zoals de schoenen van de bassist, die letterlijk in het rond vlogen. Op amper een goed uur waren alle nummers van 'Costello Music' gespeeld. Alles was netjes, niets was uit de maat en de arrogantie van vele beginnende bands was nergens te bespeuren. Of de Ancienne Belgique heeft teleurgesteld op akoestisch vlak, of de muziek stond net iets te luid. Alleszins verloren de nummers aan zuiverheid door de ruis. Wat we wel kregen was goede muziek en het meest belangrijke, een avond waar je voor een dik uur al je problemen kon vergeten.