The Frames - Begeesterd verjaardagsfeest

Botanique, Brussel, 9 december 2010

In een rechtvaardige wereld waren we niet naar de Rue Royale gereden en stond er ook geen bescheiden tourbusje op de stoep voor de Botanique. The Frames hebben immers potentieel en talent in overvloed, maar kregen ondanks die vele uitgesproken kwaliteiten nooit echt voet aan wal buiten de landsgrenzen. Desalniettemin vierde het Ierse vijftal in een uitverkochte Rotonde met verve de twintigste verjaardag van de band. Champagne!

Al van 2007 was het geleden dat The Frames nog in ons Belgenlandje speelden, toen met het laatste wapenfeit ‘The Cost’ stevig onder de armen geklemd. Songs uit deze ietwat middelmatige plaat werden deze keer achterwege gelaten. In de plaats daarvan raasden de heren in ruim twee (2!) uur tijd op hun welgekende, eigenzinnige en uitermate begeesterde manier door hun rijkgevulde archief.

Setopener Headlong (uit het schitterende ‘For The Birds’) wist de ijzersterke livereputatie van de Ieren meteen goed samen te vatten. Gebalde en gevatte lyrics die zachtjes maar beheerst zwalpend worden gelanceerd, om even later met een smerige gitaarsneer als een boomerang recht in het aangezicht terug te keren.

Opvallend was ook nu weer de prominente aanwezigheid van Colm Mac Con Iomaires viool. Het instrument krijgt al jaren een centrale rol en wist verstilde songs in de set als Seven Day Mile, Keepsake en Your Face ook nu weer naar een hoger niveau te tillen.

Verder werd de band ook bijgestaan door een extra toetsenist, wat bij momenten voor een verrassend en vernieuwend effect zorgde. Publiekslieveling Star Star (waarin dEUS’ klassieker Hotellounge feilloos werd verwerkt) kreeg bijvoorbeeld zowaar nóg meer diepgang dan de versie die u op de schitterende liveplaat ‘Setlist’ kan terugvinden.

Hansards teksten zijn veelal autobiografisch en gaan vaak over zijn bewogen levenswandel. Stukgelopen relaties, frustraties en mislukkingen vormen een rode draad doorheen de songs. Avond na avond spuwt de veertigjarige songwriter zijn frustratie dan ook uit over het publiek. En dat leidt keer op keer tot explosieve steekspelen tussen zijn schreeuwerige vocalen en scheurende gitaarriffs.

Zo groeide Pavement Tune met zijn beklijvende coda “I Want My Life To Make More Sense” uit tot een waar hoogtepunt. Finally en de vurige hekkensluiter Revelate konden we in diezelfde categorie onderbrengen.

De uitgebreide bisronde maakte het plaatje compleet. Op het ietwat misplaatste - en op het eerste gehoor ondermaatse - nieuwe nummer You Can’t Hide Your Love na wisten het bezwerende Santa Maria en het immer groteske Fitzcarraldo de finale mokerslag toe te dienen. Rock-'n-roll grand cru.

Samen met de bijzonder talrijk opgekomen ‘Irish lads’ hadden wij dit begeesterde verjaardagsfeest voor geen geld ter wereld willen missen. The Frames is en blijft wat ons betreft het beste wat Ierland te bieden heeft. Geen Bono, Gary Lightbody of Damien Rice die daar iets aan kan veranderen...