The Fall - Olifant in porseleinkast
Bourlaschouwburg, Antwerpen, 28 maart 2012
Een band als The Fall verwacht je niet meteen in een statig huis als de Antwerpse Bourlaschouwburg. Want ook al bestaat de groep bijna vijfendertig jaar, het is nog steeds een stelletje nozems dat overal zijn voeten aan veegt. Dat bleek ook weer tijdens dit optreden.
Als voorprogramma mocht een of andere videoartiest zijn bewerkingen van live-video’s (War Pigs van Black Sabbath, Child In Time van Deep Purple, een soort videomash-up van Jacques Brel en Donna Summer, …) demonstreren. Bepaalde fragmenten uit die clips werden eindeloos herhaald en gecombineerd met hardcoregitaren en/of beats. Heel soms zorgde dat voor een grappig effect (de trillende lip van Elvis) maar vaak was het gewoon slaapverwekkend. De meeste aanwezigen zochten dan ook al snel andere oorden op en de man in kwestie mocht zich uiteindelijk gelukkig prijzen dat er geen tomaten voorhanden waren.
Uiteindelijk nam de banner van The Fall het videoscherm over en verschenen de leden van de band druppelsgewijs op het podium. Maar ook zij – en met name frontman Mark E. Smith – hadden geen zin om volgens de regeltjes te spelen. Sommigen zullen het optreden ongetwijfeld gebald noemen, wij houden het eerder op beknopt. Want de veertien songs werden er in recordtijd doorgedraaid, waarna de band plichtsgetrouw nog een bisnummer (White Lightning) kwam aframmelen.
Dat Smith niet helemaal nuchter was, werd snel duidelijk. Hij had nog wel de tegenwoordigheid van geest om te merken dat zijn microfoon het niet naar behoren deed. Waarna hij zwalpend die van gitarist Pete Greenway opzocht en meteen ook de volumeknop van zowat alle versterkers richting tien draaide.
De andere bandleden lieten hun frontman gewoon zijn gang gaan. Smith zwijmdelde over het podium, soms met twee microfoons tegelijk (waarvan één uiteindelijk in het publiek belandde) en de bijhorende standaard in zijn kielzog. Feit is wel dat de muziek intussen het bladgoud van de muren deed springen. Want de band, met drummer Keiron Felling en bassist Dave Spurr als voortrekkers, hield er een waanzinnig tempo op na, waarover Smith naar goede gewoonte zijn teksten wauwelde.
Intussen konden enkele van de aanwezige fans zich niet langer bedwingen. Ze lieten de klapstoeltjes voor wat ze waren om vlak voor het podium voor een bizar schouwspel te zorgen: mannen in maatpak die zich terug in hun jeugd waanden en met de handen in de zakken, min of meer op de maat van de muziek bewogen.
Ondanks alle technische problemen en de kuren van Mark E. Smith, die twee nummers “zong” terwijl hij zich achter een versterker verstopte, nadat hij voordien ook nog de synth van Eleni Pollou monopoliseerde, was dit optreden voorbij voor we het goed en wel beseften. Dat had waarschijnlijk te maken met het olifant-in-porseleinkast-gevoel van deze avond. Maar ongeacht of dit nu een beknopt dan wel een gebald optreden was, het is er ongetwijfeld één dat we niet licht zullen vergeten.