The Enid - Briljant rockorkest

Spirit of '66, Verviers, 11 april 2011

Robert John Godfrey beloofde ons "a wonderful evening". Profetische woorden van de klassiek geschoolde toetsenist, want The Enid liet horen en zien hoe symfonische prog op topniveau moet gespeeld worden. Deze symfomaan vertoefde tweeëneenhalf uur tussen hemel en aarde.

In de jaren '70 verwierf The Enid zich een cultstatus; een journalist omschreef de band ooit als een kruising tussen Pink Floyd en de Berliner Philharmoniker. Nochtans stonden er slechts vijf musici op het podium van de Spirit of '66, maar wat een groepsgeluid! Godfrey werd op toetsen bijgestaan door Max Read, die ook indruk maakte met zijn zangpartijen. Voor wie de band enkel kende van zijn oudere, instrumentale werken was dit zeker een aangename verrassing.

Ondanks het arsenaal aan toetsen nam gitarist Jason Ducker een centrale positie in en zorgde aldus voor het evenwicht in de melodielijnen. Het geraffineerde spel van deze sympathieke jongeman was erg genietbaar. Een opmerkelijke rol was weggelegd voor de percussietandem van Dave Storey en Nick Willes. Deze laatste breidde het orkestrale palet uit met pauken en gong en bespeelde ze alsof hij van de duivel bezeten was! Ook drummer Storey, naast Godfrey de oude rot in deze line-up, wekte onze bewondering met zijn precies gemepte, complexe partijen.

Voor de pauze werd het uitstekende nieuwe album 'Journey's End' gespeeld. Sublieme versies van Terra Firma, Malacandra (Tchaikovsky meets 'Star Wars') en Shiva maakten van meetafaan duidelijk dat men Godfreys belofte ging nakomen. De sound was van de start perfect uitgebalanceerd. De band klonk live veel intenser dan op de (ook al niet misselijke) studioversie. We hadden al jaren een zwak voor The Enid, maar nu we ze voor het eerst op het podium gezien hebben, beginnen we eigenlijk pas deze unieke muziek te doorgronden.

Uniek, en very English. De theatrale Godfrey, zoals altijd in kostuum met strikje, ging vanachter zijn keyboards erg op in de show, wuifde majesteitelijk met zijn handen en trok gezichten om contact te leggen met de toeschouwers. Een onemanshow zou de man goed afgaan. Als afronding van het eerste luik ging de band terug in de tijd, naar een selectie uit het eerste album 'In The Region Of The Summer Stars', te beginnen met het fantastische The Last Judgement.

Na de pauze bleef de groep hangen in het verleden met Spring (uit 'The Spell') en het beste uit 'Something Wicked This Way Comes', 'Salomé' en 'Tripping The Light Fantastic'. Wonderlijke, tijdloze muziek die je doet afvragen waarom deze band niet veel bekender is geworden. Het best bewaarde geheim uit de Engelse prog, want er waren nog geen honderd mensen in de zaal. Er zijn vandaag nu eenmaal veel meer clubs die progrock programmeren, zeker net over de Nederlandse grens.

Gelukkig bedankte Max Read "the small but nevertheless fantastic audience". En Godfrey vertrouwde organisator Geron na het concert toe dat hij gecharmeerd was door zijn club en graag terug wil komen. Dat de band inderdaad in zijn nopjes was in Verviers, bleek toen de vijf bandleden na de tweede toegift (Godfrey solo) de publiekspit instapten om te verbroederen. Hun dankbaarheid bleek uit het enthousiasme om cd's te signeren en een praatje te slaan.

De nieuwe cd 'Journey's End' van The Enid, en 'Live at Town Hall, Birmingham' van The Enid met het Chandos Symphony Orchestra (dubbele cd of dvd) zijn verkrijgbaar op www.theenid.co.uk.