The Eagles - New kid in town
Sportpaleis, 26 mei 2019
De rockdinosaurussen zijn aan het uitsterven. Dat is geen gevolg van de klimaatverandering, maar wel van de tijd die onvermijdelijk vliedt, zoals de wijzerplaat van grootmoeders klok al meldde in het Latijn. De kans om de bedenkers van in het collectief geheugen gegrifte songs en soms tot cliché verworden rockklassiekers live aan het werk te zien slinkt jaar na jaar. Het zou dus zonde zijn Eagles te missen op wat volgens Don Henley wellicht – nu ja, “maybe” – de laatste Europese tournee zou kunnen zijn.
Hoewel er nog wel meer Eagles van het eerste uur in leven zijn, vormen Don Henley, Joe Walsh en Timoty B. Schmidt nu de kern van de band. Glenn Frey zaligers plaats werd ingenomen door zijn zoon Deacon, die zich met verve van zijn taak kweet. En wie twijfelde of er in die ouwe knakkers nog wel voldoende leven zat, had aan de hemelse vocalen van de negenkoppige band tijdens setopener Seven Bridges Road genoeg om de verwachtingen hoog te spannen voor de rest van het tweeënhalf uur durende concert.
De setlist van de voorafgaande Amerikaanse tournee werd zonder wijzigingen overgenomen. Wie dus spontane ingevingen had verwacht, was eraan voor de moeite, maar de liefhebbers van een gepolijste show kwamen zeer aan de trekken. De nummers die Timothy B. Schmidt zong (I Can’t Tell You Why, Love Will Keep Us Alive) waren zelfs zodanig gladjes dat we ons bedachten evengoed tickets voor Michael Bolton gekocht te kunnen hebben. Voor het eerst viel ons trouwens ook op dat One Of These Nights wel van de BeeGees had kunnen zijn. Don Henley haalde alleszins nog de hoge noten.
Ook Deacon Frey wist vocaal te overtuigen. Met Take It Easy, Peaceful Easy Feeling en Already Gone zong hij meteen ook enkele van onze favoriete Eagles-songs. Wij hopen dat hij naast de stem ook de pen van zijn vader heeft geërfd en dat hij deze songs voor een volgende generatie levend houdt. We waren iets minder onder de indruk van Vince Gill, die ook een eigen oeuvre heeft, maar daaruit met Don’t Let Our Love Start Slippin’ Away toch maar een zeer cliché bluesrockje koos. Op Take It To The Limit twijfelden we nog, maar bij New Kid In Town en Lyin’ Eyes besloten we dat er wellicht toch zangers moeten bestaan die dichter bij het origineel aanleunen.
Joe Walsh deed ook zijn best, maar het leek alsof een te groot vals gebit hem parten speelde. Van zijn bijdragen bleef enkel Life In The Fast Lane bij. Life’s Been Good, Rocky Mountain Way en In The City waren dertien in een dozijn en tijdens Those Shoes vonden we dat de vocoder en de leren broek kort na Peter Frampton verboden hadden moeten worden, net als het psychedelische camerawerk op het grote scherm dat als backdrop afwisselend nogal potsierlijke graphics en beelden van de band toonde. Daarbij ging het gerobotiseerde cameraatje soms even de mist in, maar beter dat dan een leger nerveuze cameralui in de frontstage.
Zo werd gestaag en met alle hits, die je wilde horen, opgebouwd naar het eerste bisnummer: Hotel California. Met vier gitaren werd de originele klank, die noot voor noot in elke rockliefhebbers geheugen gegrift staat, zeer dicht benaderd. Joe Walsh bleek de solo niet verleerd en Steuart Smith, die al heel de avond stilletjes de lastigste leadpartijen voor zijn rekening had genomen, mocht ook schitteren. Met Desperado en Best Of My Love als slaapmutsje konden we daarna niet meer van vuurwerk spreken, maar een zeer degelijk concert was het zeker. We leven op hoop dat new kid in town Deacon Frey later wat creatiever aan de slag durft te gaan met deze immense erfenis aan rockgeschiedenis.
