The Dø - Zuurstof tegen muzikale bloedarmoede

Ancienne Belgique, Brussel, 14 oktober 2011

Er zit niet alleen veel tijd - in de muziekbusiness, that is - tussen hun debuutalbum 'A Mouthful' uit 2008 en hun tweede album 'Both Ways Open Jaws' uit maart dit jaar, maar ook een gigantisch verschil in hun live performance. Hetgeen een mak publiek in een halflege AB - parels voor de zwijnen, zo u wilt - te zien kreeg, was toch wel lichtjes subliem. Een volle zaal en ietwat energiekere reacties van de aanwezigen zijn de ontbrekende ingrediënten voor een cocktail supernova, u geserveerd door Dan en Olivia.

Omdat wij het hebben voor spreuken met beesten: als voorprogramma zouden wij Paper Fox toch eerder omschrijven als een tang op een varken, gezien hetgeen nog volgen zou. Akkoord, frontvrouw Rein De Paepe kon dan wel zingen - de Vlaamse Alanis Morissette, maar dan niet over the top - maar hun indietronicapop miste toch wel power. Samen met haar twee kompanen bracht ze duidelijk oprechte muziek, alleen kon die niet boeien.

Het Fins-Franse duo Olivia en Dan vormt samen met drie uitstekende muzikanten de perfect gerodeerde eenheid The Dø, zoals we dat enkel kennen van de Power Rangers vroeger. De band opende met Gonna Be Sick!, dat zowat de toon weergeeft van het nieuwe album: donkerder en met momenten heel heftig. Daar waar de albumversie broeierig is, raasde er live een echte storm voorbij met hese vocals en versterkers op overdrive.

Ook The Bridge Is Broken, een zeer droef lied uit hun debuutalbum, kreeg live een ander jasje aangemeten: pittig drumwerk en een aangepaste outro deden je als het ware de song herontdekken. Zangeres Olivia gelooft ook sterk in het herarrangeren van hun nummers: iets dat duidelijk bleek tijdens hun optreden.

Slippery Slope had funky drums en een pittig keyboardlijntje: geschikt om een dansje op te plaatsen. Dat Olivia beschikt over een hemels stemgeluid, kon je horen in Bohemian Dances: een song die minstens twee continenten verenigde met saxofoons die klonken als didgeridoos en Afrikaans aandoende samenzang. De rijke instrumentering die je op plaat hoort, kon de groep moeiteloos reproduceren op podium. Pure klasse.

De liveversie van bisnummer At Last sloeg helemaal met verstomming: aangrijpend, catchy en voorzien van een heerlijke sixtiesvibe, die het origineel niet had. Denk aan The Velvet Underground met Janis Joplin op zang en een dikke knipoog naar The Who. De drummer etaleerde zijn talent, waarna heel de band meedeed aan een rondje valse stops. De groep besloot met Dust It Off, dat live zowaar ontaarde in een vette ravetrack. Topoptreden van een topband, die op podium zowaar nog straffer is dan op plaat.