The Dears - Gang Of Losers zonder minderwaardigheidscomplex
Botanique, Brussel, 8 november 2008
Hoewel de single Lost In The Plot in 2004 al gezwind een plaatsje in onze favoriete-singles-van-het-jaar-lijstje wist te veroveren, moesten we met enig schaamrood op de wangen bekennen dat onze kennis van het The Dears-repertoire niet veel verder reikte. Eens te meer kwamen we zonder verwachtingen de Botanique binnen maar al jubelend verlieten we het pand .
Het zeskoppig collectief betrad –dressed in black- het podium. De eerste tonen van Ticket To Immortality waren pas ingezet toen tot ieders tevredenheid bleek dat deze handel behoorlijk rockte. Het openingsoffensief bestond voornamelijk uit nummers uit het recent uitgebrachte ‘Gang Of Losers’. Hoewel hun nieuweling minder theatraal en episch klinkt dan zijn voorganger, zorgden de zijsprongetjes naar het album ‘No Cities Left’ ervoor dat we niet verstoken bleven van onze portie dramatiek, romantiek en symfonisch opgebouwde laagjes-songs. Die gelaagdheid blijft dan weer typerend voor The Dears. Zelfs songs die na een eerste luisterbeurt als behoorlijk luchtige popdeuntjes in de oren klinken, blijken vaak minder vrijblijvend.
Live straalde dit Canadees exportproduct het ‘one big, happy family-gevoel’ uit. Toegegeven... we geloofden hen volledig. Als band stonden The Dears er. Vooral de mannelijke bandleden hadden duidelijk plezier in hun performance. De twee dames, die vanuit de flanken de backing vocals en keyboards voor hun rekening namen, volbrachten hun taak met wat meer ernst. Dit nam niet weg dat het gros van de concertgangers de lichte drang tot het bewegen van de ledematen niet kon onderdrukken. Frontman Murray Lightburn, door sommigen omgedoopt tot de zwarte Morrissey, zong zich de ziel uit het lijf en wist in elk nummer de juiste snaar te raken. Hoogtepunten waren het beklijvende duet 22: The Death Of All The Romance van Lightburn met keyboardspeelster (en ega) Natalia Yanchak én een saluerende Lightburn tijdens We Can Have It.
Bissen deden The Dears nog met een net iets te lang uitgesponnen versie van I Fell Deep waarbij gitarist Patrick Krief broederlijk het hoofd op de schouder van zijn frontman neervleide. Liefde troef binnen deze band zo lijkt het. Van ons mogen ze nog lang en gelukkig leven.