The Cinematic Orchestra - Adoratie voor improvisatie
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Het was lang wachten op nieuw studiomateriaal van The Cinematic Orchestra, maar we weten dat geduld loont. Met ‘Ma Fleur’ overtrof de jazzband hun succes van het in ’02 bejubelde ‘Every Day’. Jason Swinscoe kreeg deze keer hulp van zijn overzeese kompaan Patrick Watson, die er spijtig genoeg vanavond in Brussel niet bij kon zijn. Maar ook zonder hem werd het een prachtige show vol emoties en muzikale uitspattingen van jewelste.
Dat de jongens van The Cinematic Orchestra graag in de AB spelen, was overduidelijk. Ons geduld werd wel weer op de proef gesteld, want de band liet het publiek eerst een half uurtje wortel schieten om er dan vol overgave aan te beginnen. Al in het eerste nummer kreeg iedereen de kans om zich in te spelen en meteen sterk te improviseren. Zoals het een goed jazzschema betaamt, werd de standaard afgewisseld met hoogstandjes van gitarist Stuart McCallum, pianist Nick Ramm en jazzsaxofonist Tom Chant.
Jason Swinscoe en Phil France lijken eindelijk de perfecte bezetting gevonden te hebben om hun muziek naar buiten te brengen. De elektronische samples van Swinscoe passen perfect bij de jazzmuziek en voeren het geheel bijwijlen nog meer naar een hoogtepunt. Zangeres van dienst was de Londense Heidi Vogel, die haar groot stembereik ook al mocht tentoonspreiden voor onder andere Cirque du Soleil, Liquid People, Isaac Hayes en Stratospheric, om er maar enkelen te noemen. Letterlijk en figuurlijk gaf zij de groep wat meer fleur. Vooral tijdens het nummer Breathe bewees ze over een klok van een stem te beschikken.
TCO speelde vooral materiaal van hun laatste nieuwe, al werd enkel de basis van de nummers behouden en verrijkten de muzikanten ze met uitgebreide improvisaties. Soms namen ze je dan op 65daysofstatic-wijze mee naar andere oorden. Andere keren werden de nummers wat meer dansbaar. Hoe dan ook, verrassen deden ze! McCallum leek in het begin van Familiar Ground met zijn gitaar een heel verhaal te vertellen. Hij beheerste op een bijna virtuoze manier zijn gitaar en effectenpedalen. Op sommige momenten speelde de tenorsaxofoon met de drums of ging de piano in duel met bas en drums. De drumsolo was daarenboven een hoogstandje.
'Ma Fleur' is eigenlijk gemaakt als één lange soundtrack voor een film die het daglicht nog moet zien. Als voorsmaakje stak TCO bij elk nummer één foto, waardoor ze geïnspireerd raakten in de hoogte. De nummers zouden perfect onder beelden geplakt kunnen worden. Maar ondanks die beelden staan de nummers ook op wonderbare wijze sterk op zichzelf en dat bewees TCO deze avond in de AB. Het publiek kreeg er niet genoeg van en kreeg tot tweemaal toe bisnummers voorgeschoteld. Wat ons betreft hadden het er nog een resem meer mogen zijn!