The Cave Singers - Waar voor je geld

De Centrale, Gent, 10 januari 2009

 

 

Het programma van een avond zodanig volstoppen dat de toeschouwer toch tenminste de indruk heeft dat hij waar voor zijn geld krijgt, dat is blijkbaar de nieuwe trend. In De Centrale in Gent stond de naam van The Cave Singers het vetst afgedrukt op de affiche, maar Douglas Firs en Liz Green mochten allebei zieltjes voor de goede zaak proberen te winnen.

Douglas Firs, voormalige rockrallydeelnemers met een voorliefde voor Ryan Adams en The Beatles, mochten als eersten van start gaan. Hun songs deden ons denken aan bands als The Jayhawks en aan op (alt-)country en blues gestoelde genres.

Frontman Gertjan Van Hellemont, op gitaar of lapsteel, werd bijgestaan door zijn broer Sam, die de klanken van zijn piano mooi over de liedjes uitstrooide. Samen met bassist Andy Stevens en drummer Jeroen Nees stond hij ook nog eens in voor de achtergrondzang. Hier en daar moet deze groep iets meer op zoek gaan naar een eigen gezicht, maar dit was in elk geval een mooie opener van een goed gevulde avond.

Met Liz Green werd het leger freakfolkers nog maar eens uitgebreid. Geef iemand een akoestische gitaar en een vibratostem en zij/hij kan meteen de baan op. Jammer genoeg zijn Greens liedjes niet echt om over naar huis te schrijven.

Maar er is natuurlijk de randanimatie. Tijdens het openingsnummer begeleidde ze zichzelf enkel met handgeklap om zo de aandacht van het publiek te trekken, en in een met een bureaulamp verlichte kijkdoos zette ze bij elke song passende schaduwfiguurtjes. Er is helaas meer nodig om de aandacht van veeleisende toeschouwers vast te houden.

Laat dat nu net zijn waar The Cave Singers geen enkele moeite mee hadden. Vanaf de eerste noot werkte de combinatie van de eigenzinnige snarenkunsten van Derek Fudesco en de uit de bodem opstijgende stem van boskabouter/zanger Pete Quirk als een magneet.

Fudesco deed zijn ding als een autist, naar voren en achteren wiegend op zijn barkruk, daarbij ook nog eens de baspedalen bedienend met zijn ene en een tamboerijn met de andere voet. Ook drummer Marty Lund ruilde zijn kit met plezier in voor de akoestische gitaar of voor het wasbord, tijdens Dancing On Our Graves.

De muziek van The Cave Singers is overduidelijk gestoeld op oude folk, maar heeft een volledig eigen ritme, waardoor het weer eigentijds wordt. Wanneer ze met zijn drieën gitaar spelen, vervloeien de lagen tot een perfecte eenheid. Quirk durfde het echter evengoed aan om zich door één enkele gitaar (Helen) te laten begeleiden, met een nog intenser geluid als resultaat.

De band genoot van de show en dat straalde af op hun muziek. Wie de inkomprijs had opgehoest, voelde zich dan ook helemaal niet bekocht. Zelfs al was de line-up niet helemaal naar je zin.