The Buzzcocks - Schietschijven en fluimen
NTGent Minnemeers, Gent, 16 februari 2009
Punk is money. Na de pakdepoenshow van The Sex Pistols is zoveel wel duidelijk. Maar The Buzzcocks zijn eigenlijk altijd gewoon blijven doen. Vorig jaar nog brachten ze een liveplaat uit voor hun dertigste verjaardag. De energie droop van die plaat, maar hun passage op de Lokerse Feesten werd door velen dan weer niet gesmaakt. Wij waren dan ook benieuwd wat het dit keer zou geven.
The Curvy Cuties Fanclub trok het feest op gang. De uitdrukking "jonge honden" is intussen een cliché geworden, maar was hier toch perfect van toepassing. Dit drietal won vorig jaar ‘De Beloften’, het Gentse rockconcours en ze bewezen die overwinning te verdienen. The Cuties openden hun set heel sterk met twee inslaande bommen. Het publiek knikte goedkeurend en de temperatuur steeg.
Daarna schakelden de jongens terug tot een iets lager tempo, dat gelukkig naar het einde van de set toe weer werd opgedreven. En het was een ongelooflijke opluchting om te zien dat de muzikanten zich vermaakten op het podium. Geen verveelde blikken. Wel écht enthousiasme. The Curvy Cuties Fanclub past mooi in het rijtje naast The Blackbox Revelation en The Van Jets.
De dames van The Chart Birds vulden de lege gaten op met stevige en vooral luide plaatjes. Ergens in het publiek zagen we een t-shirt met ‘Hey, Ho, Let’s Go!’ op de rugzijde gedrukt en dat sloot perfect aan bij wat de dames van plan waren. Veel opwarming had het publiek echter niet nodig, want als even later the Buzzcocks aantraden, gingen de eerste rijen al stevig uit hun dak.
Het was al aangekondigd dat The Buzzcocks vooral uit hun eerste twee platen zouden puren, zodat we in een razendsnel tempo allerlei lekkers voorgeschoteld kregen. You Turn Me Up bijvoorbeeld of Operator’s Manual. Veel tijd om te ademen gaven de Cocks zich niet en dat werd wel geapprecieerd door de aanwezigen. Pete Shelley op gitaar/zang hield dapper zijn oho’s en aah’s aan. En gelukkig was zotte doos Steve Diggle op gitaar erbij om de show te stelen.
Misschien had Shelley zich toch aan wat tegenstand verwacht, aangezien hij een soort van vierkante schietschijf op zijn borst droeg. En hier was het vooral Diggle die ervoor zorgde dat schieten niet nodig was. Hij nam vlot enkele glazen tot zich en trakteerde de dichtst bijzijnden op een hele hoop fluimen. Maar hij speelde geniaal en zorgde dat er ook wat te beleven viel. Al was dat witte strandhoedje iets te veel van het goede.
Inmiddels zijn er nog twee oorspronkelijke Buzzcocks over. De overige bandleden stapten op in 1993 en 2006. Intussen zijn deze Cocks een geoliede machine: de songs rolden vlot de zaal in. En even later rolden ook de eerste skydivers het podium op, waarop een brede security-gast ervoor zorgde dat er niemand te dicht bij Shelley zou komen.
Na een stuk of 30 nummers hielden de mannen het voor bekeken. Maar het publiek wou nog meer en de Cocks deden een laatste toegift. Een reeks bisnummers waarvan What Do I Get het onbetwiste hoogtepunt was, volgden. En terwijl het publiek weer de regen instapte, dacht iedereen: "Deze opa’s kunnen het nog steeds."