The Bootleg Beatles - Have some fun tonight

Ancienne Belgique, 27 april 2013

Bart Steenhaut merkte onlangs in een stuk voor De Morgen op dat hij er van overtuigd was dat The Rolling Stones blijven optreden voor het spelplezier. Het zoveelste miljoen bijschrijven op hun bankrekening is een aangename bijkomstigheid, daar hadden de twinkellichtjes in de ogen van Keith Richards hem van overtuigd.

The Bootleg Beatles coveren The Beatles. Dat is op zich geen grensverleggende culturele activiteit, en er zullen er zijn die hun neus ophalen voor een coverband. Maar na het zien van hun show in de AB durven wij te zeggen: deze four young lads doen het voor het spelplezier. En wij kwamen om de muziek te vieren die enkele generaties popmuziek heeft gemarkeerd.

In een avondvullend programma brengen The Bootleg Beatles een chronologisch overzicht van de muziek van John, Paul, George en Ringo. Dat begint dan met bijvoorbeeld Can’t Buy Me Love en 8 Days A Week en A Hard Day’s Night, vlotte meezingers die geheid voor ambiance zorgen en iedereen in de juiste sfeer brengen.

Gemakkelijk wel, ja, maar zo zijn The Beatles ook begonnen: met verdraaid goed geschreven eenvoudige popliedjes. En daar is het bij de originele Beatles niet gebleven, en ook de Bootleg versie gaat niet voorbij aan het moeilijker werk uit pakweg Sgt. Peppers. Of obscuurder werk, zoals bijvoorbeeld This Boy, een B-kantje uit 1963.

In de loop van de avond voltrok zich het onmogelijke. Je vergat dat Paul McCarthney leek op een zonnebankbruine, overschminkte namaakversie van de echte. Je merkte dat John Lennon zijn attitude nog intact was. George Harrison was al wat ouder, en zijn pruik zat niet goed, maar zijn gitaarspel was indrukwekkend nauwkeurig en vlot. En Ringo, wel, zijn stem was niet meer wat ze geweest was in With A Little Help From My Friends, maar zijn Liverpools accent en aanstekelijk enthousiasme maakten dat goed.

Dat kosten nog moeite werden gespaard werd duidelijk in de filmpjes die geprojecteerd werden. Stukken historisch materiaal werden afgewisseld met speciaal gemaakte animaties die geïnspireerd leken op het grafisch werk van de laatste 2manydj’s-tournee. Voor de speciale arrangementen draafde een blazersectie op, en tijdens Penny Lane mocht een technieker een brandweerpakje aantrekken en het brandblusapparaat als instrument gebruiken. Ook de kostuums waarin de vier zich vertoonden waren tot in de puntjes verzorgd.

Je kon het beschouwen als een leuke avond uit, maar dat zou voorbij gaan aan het feit dat het stuk voor stuk voortreffelijke muzikanten zijn. Vooral Andre Barreau, de man die gestalte gaf aan George Harrison en het enige groepslid dat nog niet werd vervangen sinds het oprichten van de band maakte indruk, bijvoorbeeld tijdens een in zijn eentje gebracht While My Guitar Gently Weeps.

Het slot was, hoe kan het anders, massaal meegezongen versie van Hey Jude, maar ook dat werd professioneel opgevangen en voorzien van een minder evident einde, met Back In The USSR (waarna Ringo, zoals het hoort, riep dat hij blaren op zijn vingers had) en met het van Little Richard geleende Long Tall Sally. De woorden “have some fun tonight” waren zelden zo toepasselijk.