The Bony King Of Nowhere - Vrolijke vrienden
Vooruit, Gent, 6 maart 2012
De theaterzaal van de Vooruit in Gent zat tot hoog in de nok gevuld, iets waar de muzikanten van schrokken toen de spots zich even op dat massaal opgedaagde publiek richtten. Een publiek dat daar met een reden, waar slechts weinig argumenten tegenop konden, zat. The Bony King Of Nowhere was in town en bracht een resem vrienden mee. Afwezigen hadden ongelijk.
Hoe imposant de zaal ook was, de bandopstelling tijdens de eerste nummers was dat allesbehalve. Ongemeen gezellig stonden ze met zijn vieren op evenveel vierkante meter. Het eerste handjevol nummers kwam trouwens enkel uit de soundtrack van de mustseefilm 'Les Géants'. Of toch bijna allemaal, want één van de twee openers, In The Morning, haalde de film net niet. Wat meteen opviel was de kristalheldere zang en gekende, simplistische aanpak van de band. Night Of Longing leende zicht perfect voor zo’n kunde. Dit eerste hoofdstuk vol weemoedliederen werd uiteraard afgesloten met kroonjuweel Across The River.
Bij de voorstelling van zijn allstarband ontkrachtte frontman Van Parys die term overigens meteen. Hij voelde er zich zelfs niet goed bij en gaf het gezelschap liever de naam "vriendenband" mee. Een vrij uitgebreid gezelschap trouwens, want ze stonden met twaalf man op het podium. Op een of andere manier lukte het hen perfect om iedereen en elk lied een functie mee te geven. Dat ze daarbij af en toe zelf de hoofdrol wegkaapten, deerde niemand. Zo kwam gitarist Van Hellemont met een knappe solo op de proppen tijdens There I Am.
Het ensemble, met onder meer Eysermans van Amatorski en Heeren van Kiss The Anus Of A Black Cat in de rangen, bracht de nummers met veel glans. Girl From The Play klonk zeer kleurrijk, maar de mood switchte even snel om naar pareltjes als Hear Them Calling en Going Home. Vele gezichten dus. Dat van een gospel bigband tijdens The Stranger was er onder andere eentje van. Voor de gelegenheid werd zelfs het oudste nummer in het repertoire, Favourite, afgestoft.
Maar wat uiteindelijk de grootste troef bleek te zijn, was de zorgenloze harmonie. Alas My Love en The Garden maakten daardoor de knullige bindteksten naar The Poet ruimschoots goed. Met vaak slechts enkele spots op het podium gericht, werd Sleeping Miners erg ingetogen. Er zijn minder goede manieren om je vrijdagavond door te brengen.
Dankzij de zeldzame passage van strijkers sloop er plots een spanning doorheen de zaal tijdens Some Are Fearful. Ondanks het feit dat de show al meer dan anderhalf uur onderweg was, kwam het afscheid van de gastmuzikanten toch onverwacht. Eleonore werd door de originele band gebracht, maar de bis met Maria werd alweer wonderschoon ingevuld door de toevoeging van slidegitaar, contrabas en orgelpiano. Travelling Man gaf de finale voorzet, de cover van Leonard Cohen’s Tonight Will Be Fine was de zoveelste treffer. Hebben we in Van Parys een opvolger van de grote Cohen gevonden?