The Bony King Of Nowhere - Hard labeur
Ancienne Belgique, Brussel, 18 maart 2011
Het was een volwassen publiek dat de trap naar de uitverkochte AB-Club had beklommen om er de tweede passage annex cd-voorstelling van The Bony King of Nowhere bij te wonen. De eerste - twee jaar geleden al te zien op de toen nog nagelnieuwe ABtv - was voor de Gentse band rond Bram Vanparys een ware triomftocht. Twee jaar en een pracht van een album later verwachtten de gegadigden niet veel minder dan een memorabel concert.
Een wat verweesd ogende Bram Vanparys begon akoestisch en solo aan de avond met Across the River en Night Of Longing: twee nog niet op plaat verschenen nummers waarin hij zijn singer-songwriter-kwaliteiten ten volle etaleerde. Vreemd genoeg leek niet iedereen meteen geboeid. Een meisje vroeg zich luidop af of het haar van de zanger niet wat aan de lange kant was. Dat was ook zo.
Nogal verrassend kwam daarna al Girl From The Play, toch één van de sterkste nummers van de nieuwe langspeler 'Eleonore', waarop de voltallige band voor het eerst hun frontman kwam vervoegen. De hele avond zouden ze zoeken naar een evenwicht tussen georkestreerde en akoestische songs.
Het publiek leek vooral die laatste erg te kunnen smaken: het gejuich na de engelachtige samenzang Alas my Love moet het meest stormachtige van de avond zijn geweest. Een beetje vreemd, als je weet dat daarvoor al prachtig gearrangeerde songs als Hear them Calling en Going Home de revue waren gepasseerd. Ook het heerlijke Sleeping Miners en Eleonore zouden nog volgen, maar ware magie hing er nooit echt in de lucht.
En neen, het lag niet aan de bindteksten, die er bij Vanparys zoals gewoonlijk hortend en stotend en dit keer zelfs in twee van de landstalen tegelijk uitkwamen. Maar liever een muzikaal rasdier dat vooral tijdens zijn nummers indruk maakt, dan een zoveelste doorslagje van de Idoolvriendelijke en X-Factorrijke artiesten, dat inderdaad in de eerste plaats artiest is en (in het beste geval) daarna pas muzikant.
Waarom de saus dan maar niet volledig gebonden wou worden, is één van de mysteries van het live optreden. De jonge muzikanten werkten nochtans heel hard om het laatste stapje naar dat gevoel van muzikale loutering te zetten. Na afloop konden ze dan ook een lichte ontgoocheling over hun eigen prestatie niet verbergen. Een bewijs van zelfkritiek en gezonde ambitie, want dit optreden oversteeg - het moet absoluut gezegd - met gemak de betere middenmoot.
Het publiek, dat besefte dat The Bony King Of Nowhere deze avond nooit écht zijn draai had gevonden, applaudisseerde beleefd maar oprecht. Fantaserend over tot wat voor moois deze jongelingen op een waarlijk begenadigde avond in staat zouden kunnen zijn, daalden we de trap van de AB-Club terug af; een trap, die vanavond misschien niet overtreffend, maar wel vergrotend was.