The Blackout - Feest zonder lef

Vaartkapoen, Brussel, 14 november 2009

Het was alweer een aardige tijd geleden dat het zestal van The Blackout een bezoekje bracht aan het kleine Belgenlandje. Van hun intieme optreden in de Hasseltse Muziekodroom waren we vorig jaar erg onder de indruk. Iets wat we niet kunnen zeggen van dit optreden in de Brusselse Vaartkapoen.

Het waren de Britten van Young Guns die de wel heel erg lege zaal mochten opwarmen voor de hoofdact. Met hun intrigerende en bij momenten opzwepende rock gooide het vijftal zich vol overgave in de strijd. Moeiteloos kregen ze dan ook het handjevol tieners in beweging. Wij onthouden vooral de nummers Daughter of the Sea en Weight of the World en noteren deze band alvast op ons lijstje der beloftes.

Als er één ding is waarvoor The Blackout bekend staat, dan is het hun eigenzinnigheid. Het was waarschijnlijk die eigenzinnigheid die de band ertoe dreef te openen met het melige en trage Silent (When We Speak). Gespeeld door een doorsnee rockband zou deze ballad geloofwaardig overkomen. Dit is helaas niet het geval bij een band als deze, waar alles om plezier en feest draait. Reken daarbij enkele bandleden die er ongeïnteresseerd bij stonden en zanger Sean Smith die het merendeel van de tijd het publiek – letterlijk – de rug toekeerde. Dat is dan wat men noemt "getting off at the wrong foot".

Ook het inmiddels iets talrijkere publiek wist zich geen houding te geven met deze vreemde opener. Het was pas bij het opzwepende ShutTheFuckUppercut dat we de échte The Blackout zagen verschijnen: hyperactieve gitaristen, ophitsende drums en woeste vocals.

Naar het einde van de set toe leek de band zichzelf meer en meer terug te vinden. Als hoogtepunt noteerde we We're Going To Hell… So Bring The Sunblock en Children Of The Night. De barrière tussen de band en het publiek werd tijdens deze nummers volledig doorbroken toen vier van de zes bandleden zich in het publiek begaven en besloten daar het feest te starten. Het was een genot om te zien hoe een honderdtal tieners verbroederden met hun idolen.

Maar toch hadden wij gedurende de hele set het “net niet-gevoel". Hoewel de band op muzikaal vlak met sprongen vooruit is gegaan, miste het geheel net dat beetje lef waarvoor deze band zo bekend staat.