The Black Keys - Once in a lifetime

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 6 februari 2012

The White Stripes stonden (meermaals) garant voor een uitverkocht Vorst Nationaal. Verder is het al zoeken naar een duo dat een zaal van dat formaat vol kreeg. Maar The Black Keys zorgden wel voor een gevulde Lotto Arena, ook al zijn zij op het podium dan niet echt een duo meer. ‘El Camino’, hun laatste plaat, en ook de twee voorgangers hebben in elk geval gezorgd voor een serieuze stroomversnelling.

In Noord-Amerika zijn het Arctic Monkeys die als voorprogramma mogen fungeren. In Europa werd geopteerd voor een Amerikaanse band, die hier nog heel wat groeiruimte heeft. Nochtans heeft Portugal.The Man de songs om hier voet aan wal te krijgen. Alleen jammer dat die voet onder hen werd weggemaaid door het gevreesde bunkereffect. Drums en bas verdrongen alle andere instrumenten en vaak was het een kwestie van “Zoek de solo!”.

Desondanks herkenden wij met veel moeite nog Work All Day en hun voor de fans inmiddels al klassieke versie van The Beatles’ Helter Skelter, die na een stevige, maar volkomen dichtgeklitte jam werden ingezet. Gelukkig waren meer rustige nummers als So American nog wel waarneembaar, maar doenbaar werd het eigenlijk nooit en wij voelden dan ook niets anders dan medelijden voor deze band om nog te zwijgen van de  angst dat ook de main act zou verzuipen in ondoordringbare erwtensoep.

De muzikale goden waren de aanwezigen niet helemaal ongunstig gezind want de soundengineer was er duidelijk in geslaagd om de muziek van The Black Keys wel op een deftige manier tot bij de daartoe bestemde oren te brengen. Patrick Carneys diverse drumonderdelen waren duidelijk te onderscheiden en Dan Auerbachs solo’s klonken zoals ze behoorden te klinken: gruizig en rauw.

De bluesrock van The Black Keys mag op plaat dan nog productioneel opgeluisterd worden door de goudvingers van Danger Mouse, op een podium komt die taaie olielaag toch weer bovendrijven. De meeste nummers werden aan een hogere versnelling gespeeld en Auerbach liet zijn gitaar hinniken en briesen op de soms wat klungelig aandoende, maar met veel pit gespeelde drumpatronen van zijn kompaan. Nummers als Strange Times, dat door toetsenist John Wood Mooi werd aangevuld, of het wat meer ingetogen I’ll Be Your Man hielden de aandacht in een onwrikbare houdgreep.

Dit was de eerste show van hun tournee en het was duidelijk dat beide heren (en hun sidekicks) er zin in hadden. Het spelplezier droop van een nummer als Money Maker af. Nu en dan werd er nog overleg gepleegd en bij Next Girl was er zelfs sprake van een valse start. Maar het waren allemaal kinderziektes, waarvoor het juiste serum bestond uit prachtige versies van nummers als Same Old Thing.

Met wat ongetwijfeld hun bekendste liedjes zijn – Tighten Up en Lonely Boy – werd de Arena helemaal in vervoering gebracht. Ideaal dus om op een hoogtepunt mee af te sluiten, ook al werden wij eerder al meermaals ontroerd door de kracht van hun muziek.

In de bisronde accentueerde een discobal de smachtende, hoge stem, die Auerbach voor Everlasting Light hanteerde. Dat verhinderde niet dat de track uitmondde in een wilde indianendans. Naast dat soort kleine gimmicks werd het visuele aspect van de show verzorgd met vier schermen, waarop soms psychedelische en dan weer versnelde en/of wazige beelden getoond werden, en een hele reeks uit de kluiten gegroeide lampenkappen.

“He’s Patrick, I’m Dan, we’re The Black Keys.” Auerbach zei het wel een keer of vijf en de naam van de band, die op het einde van de show in fel licht boven hun hoofden flikkerde, liet evenmin weinig aan de verbeelding over. Het was net als de andere tierlantijntjes eerder overbodige luxe. Want als ze met zijn tweeën op de bühne stonden met slechts enkele karige spots op hen gericht, was de elektriciteit zo mogelijk nog meer voelbaar. Zelfs in deze fabriekshal kreeg je dan even de indruk dat je weer in een kleine club stond te kijken naar een once-in-a-lifetime-optreden. En dat is het waarvoor wij het doen.