The Black Crowes - Boeiend, niet overweldigend

AB, 16 januari 2015

De ‘Warpaint’ van hun laatste plaat bleken eerder pasteltinten te zijn, eens de plaat op de draaitafel lag. Maar er zijn nog meer dan genoeg redenen om The Black Crowes te gaan checken. Overweldigend was het dan misschien niet, af en toe was het toch bijzonder boeiend.

The Black Crowes - Boeiend, niet overweldigend



Toen de band met Jealous Again meteen ver teruggreep in de eigen geschiedenis, gingen de fundamenten van de AB al aan het daveren. Chris Robinson, naar goede gewoonte blootsvoets, leek het meest enthousiast, lachte zijn schaapachtige lach en danste zijn dansjes als hij de microfoon niet opvrijde. Ook broer Rich nam in dat eerste nummer af en toe het vocale voortouw, maar hield het aanvankelijk op een bijrol en werd pas echt voortrekker in eerste bisnummer en Velvet Underground-cover Oh Sweet Nuthin.

Want Chris was natuurlijk de onmiskenbare frontman. Hij vuurde zijn bandleden aan en deelde achteraf ook de schouderklopjes en knuffels uit. Rich, altijd al iets meer gereserveerd, leefde zich, samen met andere gitarist Jackie Greene, uit in ellenlange solo’s, van bluesy over rockend naar gevoelig. In die mate zelfs dat ze soms wel leken te converseren, die twee gitaren, steeds op elkaar inspelend. Bassist Sven Pipien trok zich meestal terug tussen de wandjes die tussen de versterkers waren opgetrokken en zorgde met drummer Steve Gorman voor de aan de Rolling Stones schatplichtige basis. En dan was er nog Adam Macdougall, die meestal subtiel, maar soms ook prominent een plaats opeiste in de sound zoals in Wiser Time en High Head Blues).

Dat High Head Blues was trouwens een schier oneindig hoogtepunt dat ook precies de sterktes van deze band deed uitkomen. Solo’s werden kwistig rondgestrooid, waarbij de gitaristen elkaar om beurten lieten schitteren en Chris toonde aan wat voor een uitstekend zanger hij nog steeds is. Daarbij had hij er ook geen enkel probleem mee om zijn publiek het gras voor de voeten weg te maaien door bijvoorbeeld een refrein helemaal anders te interpreteren dan op de albumversie.

Dat er covers zouden gespeeld worden, was vooraf al een uitgemaakte zaak. Naast de onverwachte cover van The Velvet Underground en de voorspelbare van Otis Redding, moesten ook Traffic, Ry Cooder en Billy Joe Royal eraan geloven. Die laatste (het ontelbare keren geïnterpreteerde Hush) werd trouwens mooi ingebouwd in Reddings Hard To Handle en werd zo meteen de afsluiter van de set.

En zo werd de avond gekenmerkt door een afwisseling van onverwachte wendingen en voorspelbare keuzes (Remedy mocht uiteraard niet ontbreken en werd al even logischerwijze luid meegekeeld). Omdat niet alle nummers even vanzelfsprekend waren (Medicated Goo, de cover van Traffic, albumtracks als Thick ’n Thin, …) ging soms ook de drive wel eens verloren, maar als het goed zat, was het er wel knal op en ging het publiek, zelfs bij de meer obscure nummers, uit zijn dak.

Gelukkig bleven recente nummers grotendeels achterwege en werd er vooral teruggegrepen op de uitgebreide lijst van prachtnummers die de broers Robinson al bij elkaar schreven. Hetgeen ongetwijfeld ook betekent dat de setlist er dinsdag weer helemaal anders zal uitzien. En dat is toch waarom je als fan van show naar show spurt, niet?

16 januari 2015
Patrick Van Gestel