The Black Box Revelation - Snikhete bluesrock in Gent
Minnemeers, Gent, 14 mei 2009
Dat de betere bluesrock niet altijd uit een stad aan de Mississippi hoeft te komen, bewezen The Black Box Revelation in de Gentse Minnemeers. Ze zijn gewoon uit Dilbeek, bij Brussel, waar met de beste wil ter wereld geen water te bespeuren is. En toch zijn ze intussen goed voor een voorprogramma bij Eagles Of Death Metal, lovende woorden in NME, overal uitverkochte zalen en, o ja, een tweede plaats in Humo's Rock Rally.
Hoewel dat nooit zo weinig nodig was, mocht het Belgisch-Nederlandse Drive Like Maria de uitverkochte zaal komen opwarmen. In de aankondiging lazen we al dat invloeden van Queens of the Stone Age merkbaar zouden zijn, en zowaar, de drie waren nog maar net bezig of we vroegen ons al af waar we onze nicotine, valium, marihuana, xtc en alcohol hadden laten liggen. Alcohol bleek er gelukkig genoeg te vinden aan de toog, en een gelegenheid daartoe kregen we al toen de elektriciteit na een drietal nummers uitviel en de groep noodgedwongen weer de coulissen in moest.
Na de panne kwam een vierde bandlid meespelen en ging de drummer voluit voor zang en gitaar, waardoor het geluid wat strakker werd en meer in de buurt van Faith No More kwam te liggen. De reactie van het publiek bleef spijtig genoeg wat aan de lauwe kant.
Tussen de optredens door werd de muziek verzorgd door The Chart Birds. Van Katia Vlericks werk voor Humo zijn we geen fan - wij vinden onszelf eigenlijk gewoon beter - maar van haar radioprogramma op Studio Brussel en haar dj-activiteit samen met ene Foxy Sandra dus wel. Inderdaad, wij hebben wel eens heimwee naar de tijd dat dj's nog The Jam en The Ramones draaiden zonder ze eerst door de remixmolen te halen.
De Black Box Revelation dan. Het openingsnummer werd nog met pruiken op gespeeld. 'Is er iemand die ons niet herkend heeft?', vroeg gitarist Jan. Niemand stak zijn vinger op. De harde bluesgitaar en de heftige drums zijn nu eenmaal voldoende om het geluid van de heren te herkennen. Meteen werd Gravity Blues er tegenaan gegooid, het eerste nummer dat algemeen herkend werd. En ook het nieuwe nummer 5 o'clock, dat ze nog maar twee keer live speelden, liet een goede indruk na.
In de tweede helft woog de hitte duidelijk door. De enthousiaste reacties van het publiek op onder andere Never Alone Always Together gaven echter voldoende energie om door te gaan, tot die laatste druppel zweet uit het lijf was geperst. En voor de enkeling die naar het einde toe nog een koel hoofd had, passeerde Set Your Head On Fire als laatste bisnummer de revue. Wat je een stomend optreden noemt...