The Black Angels - Techniek van de verschroeide aarde
Botanique, Brussel, 8 oktober 2010
“We zijn één grote psychedelische familie.” Zo werden The Black Angels aangekondigd in de Botanique. De man bedoelde het ongetwijfeld positief, maar op één vlak had hij wel een punt. De concertzalen werden de afgelopen vier jaar overspoeld door kleine, Amerikaanse, psychedelische bandjes en de meeste ervan zijn – jammer genoeg – onderling inwisselbaar. Gelukkig behoren The Black Angels al een hele tijd tot de onbetwiste kopgroep.
Als je het ons vraagt, behoorde het voorprogramma eerder tot de andere kant van het spectrum, aan de staart van het peloton. Het Franse Wall Of Death wist op geen enkel moment te boeien. Elke goede riff werd verpest door een misplaatste solo. Alle muziek ging verloren in echo. Elk spatje cool werd weggeblazen door een bijna genante theatraliteit. We deden er vijf nummers over om uit te vissen in welke taal de heren zongen en toen dat mysterie opgelost was, hoefde het voor ons al niet meer.
The Black Angels had maar drie noten nodig om alle miserie van een half uur voordien te laten vergeten. Bloodhounds On My Trail was Angels zoals we ze het liefste horen: meeslepend, onheilspellend en ijzingwekkend spannend. Op hun beste momenten zit elke noot juist bij de Texanen. Met een simpele, hypnotische structuur en een minimaal gebruik van percussie weten ze een volledig parallel universum te creëren. Ook Black Grease overweldigde ons helemaal. Maar zoiets lukt natuurlijk niet altijd.
Een band als The Black Angels staat of valt met de sfeer en het is nu eenmaal moeilijk om je te laten meeslepen met de muziek als je opeengeperst in een uitverkochte Orangerie staat. Als de groep dan ook nog eens zelf de mist ingaat, zijn de vlinders in onze buik ver te zoeken. Dat was het geval bij onder andere Yellow Elevator, dat op 'Phosphene Dream' fantastisch klonk, maar live helemaal mislukte. Ook bij andere songs was het soms moeilijk om onze aandacht bij het concert te houden.
We konden de nieuwe, poppy toets in songs als Haunting At 1300 Kinley (The Beatles in slow motion!) best appreciëren. Ook de achtergrondzang in de rock-'n-rollende afsluiter Telephone klonk leuk en verfrissend, maar de échte extase van het publiek was gereserveerd voor de alles verschroeiende bisronde. Met Young Men Dead, The Sniper At The Gates Of Heaven, Better Off Alone, The First Vietnamese War en publiekslieveling Manipulation werd het beste dat 'Passover' uit 2006 te bieden had in één dodelijk salvo op het publiek afgevuurd.
Hoe het ook zij, het werkte. Diezelfde buurman die na het eerste deel van het concert nog reageerde met “Wel leuk, he?”, moest na de bissen naar adem happen om zijn lijstje met superlatieven te kunnen voltooien. Eerlijk? We hebben The Black Angels al betere concerten weten geven, maar met een finale als deze mogen ze ons wel vaker van onze sokken blazen.