The Answer - Het vrijdagshot

Magasin4, Brussel, 29 januari 2012

Vrijdagavond. Hoog tijd voor het wekelijkse adrenalineshot om het weekend en vooral de daaropvolgende week door te komen. En waar kan dat beter dan op een concert? De ideale plaats om de batterijen op te laden is een donker hol waar het bier bruist en de muziek uit rondzwierende gitaren en spetterende drums de boxen doet knetteren. Het Brusselse Magasin 4 kwam in aanmerking en The Answer mocht de injectie zetten.

Ze komen uit Ierland en eerlijkheidshalve verwondert het ons dat deze band überhaupt is toegekomen aan een derde plaat. Debuut ‘Rise’ was een welkome verademing tussen alle groepen en artiesten die van alle walletjes tegelijkertijd wilden eten. Rechttoe rechtaan rock-‘n-roll, een basis van blues, een zanger die zijn keel durft openzetten en een band die kan tempo maken. Commercieel leek het zelfmoord, maar van ons mocht het. En van de andere aanwezigen in de Magasin 4 duidelijk ook, want de sfeer was uiteindelijk opperbest, met dank aan zanger Cormac Neeson, die er niet voor terugdeinsde om van bijzonder dichtbij kennis te maken met de fans.

De jongens van Crazy D Nasty maakten er geen geheim van dat zij iets hadden met bands als Guns ‘n’ Roses. Lange haren, lange solo’s en zanger Rem Dust legde het er, met een stem alsof hij met zijn walnoten werd vastgehaakt aan de microfoonstandaard, nog extra bovenop. Zowat alle clichés werden uit de kast gehaald. Of de “hot chicks”, die tijdens de set op het podium werden geroepen, na het optreden zelfs nog maar in de zaal waren, durven wij te betwijfelen. Maar het zag er allemaal leuk uit en af en toe zagen we zelfs al een hoofd meeknikken. Origineel was het niet, maar daarvoor was dit publiek tenslotte ook niet gekomen.

Voor The Answer lagen de kaarten toch enigszins anders. Hier was het de muziek die het moest doen: geen gitaren in de nek, geen blote basten of twirlende drumsticks. Maar zweet vloeide er des te meer. Gitarist Paul Mahon liet merken dat hij het instrument beheerste, liet zijn plectrum meermaals links liggen voor een fingerpickende stijl (Trouble) of gebruikte de slide als basis voor een song (Preachin’). Drummer James “Hitman” Heatley zorgde samen met bassist Micky Waters voor een stevige, zij het klassieke basis, die Mahon liet schitteren met solo’s die de blues steeds in het achterhoofd hielden.

Uiteraard was het Neeson die met alle aandacht ging lopen. Hij pakte dat, zelfs met een publiek dat aanvankelijk niet echt op gang leek te komen, op innemende wijze aan. Regelmatig werd het publiek aangezet tot participatie: meebrullen, klappen, het hele arsenaal moest eraan geloven. Tijdens Preachin’ gooide hij zich zelfs in het publiek en liet hij hen op en neer deinen naargelang de song daarom vroeg. Bovendien bewees hij ook zijn klassiekers te kennen en gooide hij er bijna achteloos een stukje Baby Please Don’t Go van Van Morrison tussendoor.

Het eerste echte hoogtepunt kwam er met Under The Sky, het openingsnummer van de eerste plaat, waarbij de band een versnelling hoger leek te schakelen. Vaak wordt AC/DC als referentiepunt voor The Answer genoemd, maar andere classic rockers als Thin Lizzy of de meer bluesgeïnspireerde Ierse rock van Rory Gallagher liggen minstens even dicht in de buurt. Neeson haalde ook regelmatig de mondharmoncia boven en accentueerde de bluesinvloed daarmee nog meer.

Faith Gone Down was bijvoorbeeld zo’n bluesrocker, die loom startte, maar dan geleidelijk aan kracht won. Vreemd dat de band dit nummer, dat steevast in hun livesets zit, nog niet op plaat heeft gezet. Verder waren wij ook bijzonder te vinden voor single Nowhere Freeway, die het dichtst in de buurt bij een ballad komt.

Na de bisronde, die met een ballenbrekend Waste Your Tears werd afgesloten, waren de honderdvijftig aanwezigen ervan overtuigd dat ze er goed aan hadden gedaan om op een druilerige vrijdagavond naar de Magasin 4 af te zakken. Want The Answer had de missie duidelijk volbracht en het adrenalineniveau was opnieuw voor even op peil. De volgende saaie week kon weer beginnen.