The Analogues - The Beatles verrezen
Lotto Arena, 26 september 2019
The Analogues werd opgericht in 2014 en tourde langs theaters en poppodia met de 'Magical Mystery Tour', met 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' en met 'The White Album'. 'Abbey Road', het officiële, laatste album van The Beatles is ook voor The Analogues het sluitstuk van een serie. In een volgepakte Lotto Arena brachten de Nederlanders The Beatles haast letterlijk terug tot leven. Hen een tributeband noemen is hen dan ook tekortdoen.
Het eerste deel van de set bestond uit een integrale versie van 'Abbey Road', gekruid met enkele interessante anekdotes. In de eerste plaats viel het op hoe The Beatles hun tijd ver vooruit waren. Op dit album ging de band aan het experimenteren en werd de basis gelegd voor de rock- en popmuziek van de jaren zeventig. Ook nu nog is de muziek van The Beatles de basis voor heel wat muziek. Dat hoor je terug in songs als Come Together en Something.
Bij Maxwell's Silver Hammer werd een aambeeld en hamer het podium op gesleept. De Moog, de allereerste synthesizer, werd op 'Abbey Road' geïntroduceerd. Het was een log onding en moeilijk te plaatsen. Maar The Analogues vonden een goede replica, die de sound van deze Moog mooi deed uitkomen. Toendertijd bracht het meer kleur in de sound van The Beatles, nu deed het dat ook bij The Analogues. Ook Ringo Star leverde Octopus's Garden een mooie bijdrage met deze bijzonder aanstekelijke song, die op de dansheupen werkt. Zoals ook bleek in de Lotto Arena.
In Golden Slumbers demonstreerden de heren de instrumentale perfectie, zowel wat drums als gitaar betrof. De vaste bandleden zijn dan ook één voor één topmuzikanten, die de muziek van The Beatles met veel liefde en tot in het kleinste detail weergaven op speelse wijze en met tonnen overgave. Bovendien waren er de strijkers en blazers, die bij zowat elke song een enorme meerwaarde betekenden. Van een klakkeloze kopie was er met andere woorden nooit sprake. Bovendien zijn deze liedjes tijdloos. Maar daarmee was de kous nog lang niet af. Het beste moest zelfs nog komen.
Was het eerste deel al een adembenemende, nostalgische trip, dan werden in het tweede deel de teugels compleet gevierd en alle registers opengetrokken. I me mine, Taxman tot het formidabele Penny Lane zijn op zich al songs die een beetje rock- en popliefhebber een krop in de keel bezorgen, maar hier werden ze met zoveel gedrevenheid en emotie gebracht dat je wel verplicht was om mee te zingen.
Enkele gastvocalisten werden opgevoerd, hetgeen zorgde voor de kers op de taart. Maar het was vooral het totaalplaatje dat klopte. Er werd gedanst en gezongen, Helter Skelter en Get Back werden meegebruld en bij Two Of Us werd er een traantje weggepinkt. Zelfs de oudste, breekbare knoken konden de liefhebbers aan het einde van de set er niet van weerhouden om recht te springen.
Let It Be joeg alle handen nog een laatste keer de lucht in. Het oorverdovende applaus zei al genoeg. En de bisnummers I Am The Walrus en All You Need Is Love onderstreepten dat een laatste keer. In 2020 is The Analogues vooral in concertzalen in Nederland te zien. Zelfs als u niet echt fan bent van The Beatles, is dit een aanrader.