The Airborne Toxic Event - Best aangenaam
Muziekodroom, Hasselt, 27 april 2009
De kritiek van Marc Steens indachtig, was er geen enkele reden om niet naar Hasselt te trekken voor het eerste en voorlopig enige concert van The Airborne Toxic Event op Belgische bodem. Bovendien was de nieuwsgierigheid naar deze band - verguisd door de ene, opgehemeld door de andere - te groot om dit optreden links te laten liggen.
Op het laatste ogenblik was Soon nog opgetrommeld om het voorprogramma te verzorgen. Een uitstekende keuze, zo bleek, want de band had weliswaar een nummer of twee nodig om op stoom te geraken, maar knalde dan als een Houwitzer met het fantastische Slowdown en de volledige verdere set.
Drummer Johan De Coster had een duidelijke voorkeur voor zijn tomtoms, die in combinatie met de bas van Christophe Van Dender de HST probleemloos op de sporen hield. Gitaristen en broertjes Gaetan en Christophe Vandewoude wisselden solo- en ritmegitaar voortdurend af en zanger Enzo Cloetens had dan weer het charisma (en de looks) van een jonge Robert Plant, hanteerde de microfoonstandaard als een verlengstuk van zijn lichaam en gaf zich net als de rest van de band tot het uiterste. Tot aan afsluiter There Go The Boys bleek dat hier een band met een enorm potentieel stond. Alleen jammer dat het overgrote deel van het publiek enkel en alleen voor de hoofdbrok was opgedaagd.
Dat er plotseling een heel ander publiek vooraan stond, was onvermijdelijk. Aan hen was het voorprogramma volledig voorbijgegaan. Je kon niet anders dan je afvragen of zij er bij de volgende doortocht van The Airborne Toxic Event ook nog bij zouden zijn.
Maar eerlijk is eerlijk: de set was best aangenaam, de band leefde zich volledig in in zijn rol en het publiek amuseerde zich. Wie zijn wij dan om te gaan vitten over het feit dat niet alle songs de aandacht konden vasthouden. Bij enkele songs was de magie er immers wel. Dat Sometime Around Midnight van voren naar achteren werd meegebruld, hoeft zelfs geen betoog. En ook opener Papillon en afsluiter Innocence, dat een lange en erg gesmaakte inleiding kreeg, konden ons absoluut boeien. Met de bisnummers Does This Mean You’re Moving On en Missy werd bovendien op een hoogtepunt afgesloten..
Vooral toetseniste-violiste Anna Bulbrook had oog voor het showeffect, verleidde voortdurend bassist Noah Harmon en zanger-gitarist Mikel Jollet, vlijde zich languit op het drumpodium of kroop bovenop de versterkers. Leadgitarist Steven Chen hield het dan weer bescheiden, maar leefde zich desondanks toch uit, en drummer Daren Taylor leek een overdosis uppers genomen te hebben en speelde voortdurend met een gelukzalige glimlach op zijn tronie.
Lachen deden we zelf ook. Het was een leuke avond, waarvan vooral dat schitterende voorprogramma ons zal bijblijven. Misschien is op de affiche van Rock Werchter nog ergens een plaatsje vrij?