The Afghan Whigs - Joshua Revisited

Koninklijk Circus, Brussel, 8 februari 2015

De lichten gingen uit, Rick Nelson kwam het podium op, legde de viool in zijn nek en haalde er een vreemd geluid uit. Na een minuutje of wat volgden de anderen. Greg Dulli omgordde zijn gitaar, sloeg ze één keer aan met een blik in zijn ogen die "goesting" verraadde. Dat moment van die ene aanslag, was het moment waarop we het zeker wisten: hier gaat iets bijzonders gebeuren.

Van zodra drummer Cully Simmington (overgekomen van The Twilight Singers) Parked Outside inzette, vanaf dat ogenblik ging het en bleef het gaan in de hoogste versnelling, met slechts hier en daar een rustpunt. Het ene nummer volgde het andere op, zonder tijd voor een slokje of een adempauze.

Het viel ook meteen op: ‘Do To The Beast’ zou niet onder de mat geveegd worden. En terecht. Met acht nummers zou bijna de hele plaat passeren en niet één keer klonken de (relatief) nieuwe nummers daarbij minderwaardig.

Het eerste nummer, dat op gejuich onthaald werd, was het uit ‘Gentlemen’ afkomstige Fountain And Fairfax; het eerste kippenvelmoment was het ingetogen Step Into The Light, uit dat andere meesterwerk ‘Black Love’.

Na Step Into The Light bleef het even stil en donker in een optreden waarin het maar zelden stil en donker was. Kwestie van de kopstoot die Debonair nog altijd is meer impact te geven. Die andere moker uit die plaat, Gentlemen zelf, was ook van de partij en had nog niets aan kracht en intensiteit ingeboet.

Een vreugdesprongetje maakte we toen Conjure Me de setlist nog eens gehaald bleek te hebben, iets dat veel te zelden gebeurde. Een energiestoot kregen we van de gitaaropstoten in Royal Cream.

In het tweede gedeelte van de set wilden Dulli en zijn gevolg ook laten horen dat ze meer waren dan zomaar een gitaarband. Dat lukte met het door voornamelijk elektronische drums voortgedreven I Am Fire, door het stukje Jeff Buckley (Morning Theft) dat de piano-intro van It Kills (met Dulli aan piano) meekreeg en dat lukte door het voor hun doen wel zeer eigenaardige Can Rova dat in het eerste deel op iets moois van Elbow leek en in het tweede deel een soort van discobeat meekreeg.

Maar ook in dat tweede gedeelte werd nog stevig gerockt met een nummer als Somethin’ Hot, het stomende My Enemy en het briljante Faded dat als afsluiter fungeerde. Een powerballad in de ware zin van het woord waarvan iedere andere groep alleen maar kan dromen. Want om Faded te kunnen brengen zoals het hoort heb je Dulli nodig.

Toen het donkere Lost In The Woods, de afsluiter van de reguliere set, een stukje Getting Better (Paul McCartney & Wings) meekreeg in de outro en we Dulli “Me used to be an angry young man” hoorden zingen, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Greg Dulli het over zichzelf had. En toen hij als eerste bis een wandelingetje ging maken door het publiek op Every Little Thing She Does Is Magic, vroegen we ons eerst af of het een grapje was en beseften we vervolgens dat Dulli zelfs Een Tocht Door Het Donker van die brave Thor dreiging zou kunnen meegeven.

Greg Dulli deed niet zelden aan Joshua Homme van Queens Of The Stone Age denken in de periode voor die headlinerspots en arena’s moesten vullen met bijhorende videowalls en daardoor veroordeeld werden tot greatest hits-shows zonder plaats voor setvariaties. Greg Dulli amuseerde zich zichtbaar, ging er helemaal voor en toen hij na een verwoestend My Enemy tegen iemand uit het publiek zei dat hij diens enthousiasme apprecieerde, maar dat het ook leuk moest blijven voor andere leden uit het publiek dachten we: dat had Joshua ook gedaan.

Het gaat goed met Afghan Whigs en als er één groep is waarvan we hopen dat ze hun comeback nog even rekken, dan zijn zij het wel. En als ze daar in Werchter de aankomende zomer nog eens wat echte spanning willen, in een tent zo ergens rond middernacht, dan volstaat een telefoontje naar Dulli.