The 1975 - Meevaller

Botanique, Brussel, 13 november 2013

Cynisme is soms terecht, soms al te gemakkelijk. Je kan heel gemakkelijk cynisch doen over The 1975: die kleren, dat kapsel en dat publiek van tienermeisjes die hartjes vormden met hun handen. Kortom: The 1975 heeft een hoog Joepie-gehalte. Maar we zagen ook een jonge groep, die songs naar behoren wist te brengen. The 1975 verdient dus het voordeel van de twijfel.

Het eerste nummer waar wij The 1975 mee leerden kennen was de oorwurm Chocolate. Een bedrieglijk eenvoudig, maar eigenlijk gewoon perfect in elkaar gestoken popliedje zonder streken. Een nummer overigens waar zowel jonge, ondeugende tienermeisjes op heupwiegden, maar ook stoere met tattoos versierde kerels, pint in de hand, bij wegdroomden. Het zegt veel over de reikwijdte van The 1975. En ja, ook wij brachten bewegingen voort die met veel goede wil als een poging tot dans omschreven zouden kunnen worden.

Nog meer goed nieuws: waar hun debuutplaat ‘The 1975’ maar half leek te kunnen overtuigen omdat iets te veel nummers voorbijkabbelden zonder ook maar enige indruk na te laten was dat live veel minder het geval. M.O.N.E.Y. bijvoorbeeld droeg live het onmiskenbaar het DNA van Prince in zich. De gitaren werden opzij gelegd, de elektronica, het funky ritme en de soulvolle stem van zanger Matthew Healy deden de rest. En voor een stevig rockende (maar iets te korte) outro werden de gitaren terug omgord .

Ook Head.Cars.Bending had een hoog Prince-gehalte, net als Pressure dat neigde 's mans Cream. Op andere momenten klonk The 1975 dan weer zeer aanstekelijk (Settle Down, Girls), bewezen ze dat ze ook goede songs op maat van een stadion kunnen schrijven (Talk! had van Kings Of Leon kunnen zijn, Sex doet zijn werk). Bovendien kunnen ze een song langzaam laten openbloeien (afsluiter You heeft om onbegrijpelijke redenen de plaat niet gehaald).

Eerlijk: wij waren de trein opgestapt in de verwachting een hooguit matig optreden te zien. The 1975 live bleek echter zeer aanstekelijk. De twijfels bleven, waardoor het afwachten wordt in welke richting de groep zal evolueren en de songs snijden niet diep, maar ze zijn wel slim in elkaar geknutseld.

Aan OOR vertelde The 1975 dat ze de ambitie hebben om één van de grootste bands ter wereld te worden. Om dat doel te bereiken is er nog veel werk aan de winkel. U2 is immers nog steeds actief. Eerste achtervolgers Muse en Coldplay hebben een duidelijkere, eigen sound en vooral een pak meer sterke songs dan The 1975. Het is nog steeds gemakkelijk cynisch doen over The 1975, maar van ons krijgen ze het voordeel van de twijfel.