Temples - Overtroffen verwachtingen
Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 27 november 2014
Er was één iemand uit Manchester die Muziekcentrum TRIX had verkozen boven de enkele kilometers verderop gelegen Stadsschouwburg waar Morrissey zou concerteren; er was een lichtman uit San Francisco (!!), een Brit op zoek naar “some psychedelics”; en dan was er nog een bandje uit Kettering dat de sterren van de hemel heeft gespeeld. Maak kennis met Temples.
Johnny Marr is fan. Noel Gallagher ook. En waar ze op hun debuutplaat ‘Sun Structures’ de knappe nummers veelal verbergen achter delay en echo, klonk alles op dat podium glashelder. Ja, er was echo, maar tegelijkertijd was ieder woord van zanger James Edward Bagshaw perfect verstaanbaar – wie vaak naar concerten gaat weet dat dat zeldzaam is – en klonk elke baslijn, elke gitaarrif en elk tikje tegen een cimbaal even helder en goed getimed.
Het verschil tussen Merchandise onlangs en dit Temples was dat deze jongens iets met hun nummers deden waardoor ze ook effectief beter werden: ze brachten ze tot leven. Waar de debuutplaat hier en daar net dat tikkeltje tekortschoot, was dat live nergens zo.
Opvallend is ook dat Temples, hoewel ze nog maar één plaat uit hebben, al met totaal verschillende gedaanten kunnen uitpakken. Opener Sun Structures – hoewel steviger dan op plaat - en Colours To Life klonken nog popgevoelig, maar A Question Isn’t Answered was een stevig bommetje, drijvend op een meer sexy, slepend ritme, met dank aan de baslijn die de song droeg.
De band slaagde er ook in om een frisse wind te laten waaien door een uitgerafeld genre. Het klonk alsof het allemaal nog moest beginnen voor de psychedelica. Het was een lentebriesje terwijl het buiten toch stilaan koud aan het worden is. Gevolg van dat lentebriesje: het leutige deuntje van b-kantje Ankh dat door de man naast ons werd meegefloten. Of hoe het vals trage Move With The Dark iedereen deed zweven.
Naar het einde toe begon Temples kopstoten uit te delen. Sand Dance had zo al iets van de stonerrock van Queens Of The Stone Age in zich, maar werd hier zo zorgvuldig en zo stevig laagje per laagje opgebouwd dat Temples The Queens in beste bezetting in een battle het vuur aan de schenen zouden hebben gelegd. En in afsluiter Mesmerise werd de instrumentrale outro, die op plaat dertig seconden duurt, aangelengd tot een storm van een aantal minuten, wat de song alleen maar ten goede kwam.
De verwachtingen waren bescheiden. Een best goed bandje zou een best goede debuutplaat brengen. Het draaide anders uit. Dit was een steengoede band met nog veel groeipotentieel, die een best goede debuutplaat brachten.