Teitur - Kom zit neder in de rondte

Botanique, Brussel, 22 oktober 2012

Heeft de Deense Teitur niet het grootste geluk in de wereld, vragen we ons af. Geroemd door indrukwekkende bands/artiesten als Radiohead en John Mayer en toch kan hij altijd en overal lopen zonder ook maar één keer herkend te worden. Al meer dan dertien jaar wordt deze singer-songwriter betaald om zijn mijmeringen te uiten, maar nooit met een publiek dat overweldigend groot is. Zo was ook het concert in de Botanique verre van uitverkocht. Al speelde dat vooral in zijn voordeel: de sfeer tussen zanger en publiek was zelden zo intiem.

Teitur - Kom zit neder in de rondte



Het feit dat Teitur totaal geen gêne heeft om over zichzelf, zijn twijfels en zijn schrijfproces te praten hielp natuurlijk om al snel een familiale stemming te creëren. In de plaats van een succesvolle frontman die de wereld mag rondtoeren en het voorprogramma vormde van eerder genoemde bands, ontmoetten wij een gemoedelijke boy-next-door. Alsof we met onze beste vriend nederzaten in de rondte en genoten van een zangstonde.

Het mocht dan wel familiaal zijn, professioneel was het evenzeer. Want hoewel Teiturs stem tijdens de introsongs All My Mistakes en Hopefull nog flirtte met valsheid, flirtte die nadien met het verbluffende pure. Vooral tijdens de iets meer geroutineerde liedjes als Josephine, Catherine The Waitress en You Never Leave LA overdonderde zijn prachtstem keer op keer.

Voor deze solotournee bracht de Deen zijn jarenlang gekoesterde vleugelpiano mee. Toen hij verhuisde naar Londen, wilde hij enkel een kamer, waar diezelfde piano deel van uitmaakte.

Maar hoewel zo’n omvangrijk instrument het podium altijd opfleurt, vinden we Teitur met zijn gitaar nog steeds de ideale combinatie. Zo klonken zijn verhalen nog een tikkeltje oprechter als die worden bijgestaan door slechts zes snaren. Louis Louis, geadresseerd aan zijn idool Louis Armstrong, en liefdesliedje One And Only Love waren zo de twee hartverwarmers van de avond.

En we mochten ook proeven van nieuw werk. Jailhouse Gumbo Jones is een zalig depressieve blues gezongen in Teiturs ielste piepstemmetje en Home is een pianodeuntje dat een lage bas à la Damien Rice vereiste.

Vooral van die laatste waren we ogenblikkelijk fan. Hoe kan het ook anders met lyrics als “Home is the sound of birds early in the morning / Home is the song I always remembered / Home is the memory of my first day in school / Home is the books that I carry around”.

“Ik hoef niet beroemd te zijn.”, verklapte Teitur ons in een vorig interview. Daar kunnen we enkel maar blij om zijn. Zijn concerten zijn ongetwijfeld het meest geslaagd als hij dit intieme contact met zijn publiek kan blijven opzoeken. Zo schoven we altegader, opgewekt en blij steeds wat dichter- en dichterbij.

22 oktober 2012
Sharon Buffel