Tegan & Sara - Something, Something And Selfhatred.

Botanique, Brussel, 8 november 2008

Het gaat erg goed met Tegan And Sara. Na een onopgemerkte passage in de Brusselse Botanique 5 jaar geleden, slaagden ze er nu in diezelfde zaal in een mum van tijd te laten uitverkopen.Dat het wachten de moeite loonde, bewijst de klasse en maturiteit waarmee ze hun ding deden.

Hoewel geen van beide zusjes een bijster uitgeslapen indruk maakte, gaven ze er meteen een serieuze lap op. Snedige melodietjes met de typische Tegan And Sara-klankkleur, vrolijke pianodeuntjes overgoten met twee vlijmscherp snijdende stemmetjes werden met een rotvaart op ons afgevuurd. Tel daarbij een onwaarschijnlijk druk tourschema op en uitgeslapen blijkt bij nader inzien nog opmerkelijk fris en bij de pinken.

Na vier ontzettend verschillende albums, lijken ze met The Con eindelijk hun succesformule gevonden te hebben. Door de jaren heen evolueerden de dames van emopunk over folkrock naar avontuurlijke indiepop. Op deze tour geven ze voor het eerst blijk van echt talent en werd de nadruk gelegd op een soort weirde indiepop met ruwe kantjes. Hoe minder afgeborsteld, hoe liever wij het hebben. Tekstueel hebben de dames het dan weer voornamelijk over wat hun label ooit omschreef als ‘something, something and selfhatred’.

Live bleken Tegan and Sara een bijzonder goed geoliede machine. Opmerkelijk als je bedenkt dat er weinig tot niet gerepeteerd wordt. Het legertje muzikanten dat ze met zich mee slepen, liet - in tegenstelling tot de zusjes - geen steekje vallen. Hoewel de protagonisten nooit over zichzelf gezegd willen hebben dat ze gitaristen zijn, is het ondertussen met dat gitaarspel ook dik in orde gekomen. Nu nog de teksten leren onthouden, dan komt het ooit vast allemaal goed.

Tegan vergastte ons op zeer directe emopop met Call it off en Dark Come Soon, terwijl Sara zoals steeds het iets meer intrigerende, ontoegankelijke werk voor haar rekening nam. Culthit Walking With A Ghost is niet toevallig van haar hand. Gelukkig creëerde de tweeling  een zeer directe sound, waardoor je van begin tot einde het gevoel hebt dat je er bovenop en middenin zit. Een minder moment in de setlist wordt dan ook moeiteloos opgevangen door de kracht van het geheel. Een muzikale uppercut om u tegen te zeggen.

Groot was onze verbazing toen in het midden van de set een stukje Old Set ingelast werd om de verveling tegen te gaan. En ook nummers als Where Does The Good Go en Take Me Anywhere (het geniale tweede stemmetje van Sara!) passeerden de revue. Prachtige staaltjes indiepop met hartverscheurende teksten, smakelijke rifjes gecombineerd met de overbekende scherpe stemmetjes. Wij stonden daar en zagen dat het goed was. Goed in het oog houden, deze dames. Ze gaan nog potten breken.