T.C. Arno, A tribute to Arno and T.C. Matic Arno - Putain, Putain of Oh La La La?

Kursaal Oostende, 13 juni 2025

We geven het eerlijk toe: meestal gaan we voor de originele artiest. Maar als dat niet meer mogelijk is, dan kan een degelijke coverband een goed alternatief zijn. Na een uitverkocht concert in de week rond de verjaardag van Arno’s overlijden, werd een tweede concert in het Kursaal aangekondigd. Arno in Oostende, het verkoopt nog steeds zoals een kilo ongepelde garnalen in “De Vistrap”. Alles wees erop dat dit concert een hommage aan Arno Hintjens en Paul Couter zou worden. Een concert onder het mom "eerbetoon" vult al snel een zaal. Maar we wilden ervaren of dit ook echt voelde als iets waar de artiesten trots op zouden zijn.

De zes muzikanten van TC ARNO vormen geen tributeband die blind imiteert en zo willens nillens een karikaturale versie van de artiest brengt. Ze willen het erfgoed van Arno en TC Matic in leven houden met stevige concerten. Ze hebben duidelijk een eigen visie op het repertoire van de band en maakten een zorgvuldige selectie voor een gevarieerd concert.

Frontman Vital Barbarotta kroop in de kleren van "Le Plus Beau". Tijdens het concert viel meteen op hoe zijn stem opvallend dicht bij die van Arno ligt. Niet alleen qua klank en uitspraak, maar ook in de nonchalante manier van zingen die zo kenmerkend was. En dat terwijl zoiets helemaal geen must is voor een coverband. TC ARNO sloop op die manier moeiteloos in de huid van de originele artiesten, zonder dat het over the top werd. De nummers leunden zo dicht mogelijk tegen het origineel aan. Met respect voor dat ruwe randje, maar altijd met een eigen draai, waardoor ze verzorgd in de set pasten.

Afgetrapt werd er met een donker en ietwat mysterieus filmpje met beelden van Arno en TC Matic, dat meteen de sfeer van vroeger terugbracht. Ook tijdens het optreden werden foto’s van Arno geprojecteerd. Als een stille ode die de hele avond ondersteunde.

Onder het mom: al je kruid niet ineens verschieten, startte de band niet met de hits, maar opende met Being Somebody Else. Een knipoog naar zichzelf als coverband? Dit nummer gleed soepel over in Ha Ha. De overgangen pasten vlot in elkaar. Je voelde meteen dat ze dit goed voorbereid hadden. Vanaf het begin wilden ze het publiek meekrijgen. Hiermee was de toon gezet. De band deinsde er niet voor terug om ook de onbekende, rauwe nummers nieuw leven in te blazen met een strakke uitvoering. De band ging op dit elan verder met L’Union Fait La Force en speelde hierna het eerste echte Arno-nummer: Mourir A Plusieurs.

Voor de passage in het Kursaal had de band een paar gasten uitgenodigd. Eén van de meest opvallende was Sonia Dufour, Arno’s eerste vrouw. Ze bracht Elle Adore Le Noir en Les Yeux De Ma Mère. Technisch gezien voerde dat het concert niet meteen naar een hoger niveau, maar qua eerbetoon kon dit wel tellen. Tijdens het eerste nummer was het zoeken voor Sonia, maar tijdens Les Yeux De Ma Mère werd het duidelijk: voor dit nummer stond ze hier. Ze gooide alles open en zong het nummer vol overgave. Het duet met Vital werkte hier trouowens verrassend goed. Die imponeerde sowieso al de hele avond met het stembereik, nam de hoge partijen moeiteloos voor zijn rekening en hield alles overeind.

Na deze passage met zachte nummers was het opnieuw tijd voor de ruigere kant van de discografie. Please Exist deed ons verlangen naar een New Wave-feest in een donkere kelder in de jaren tachtig. De sfeerschepping zat dan ook helemaal goed. De achtergrondzangeressen, aangekondigd als special guests voor het concert in het Kursaal, kwamen op bij Ugh Ugh en hadden tot dan toe nog niet bijgedragen, waardoor we ons afvroegen wat de meerwaarde was. Maar bij Lonesome Zorro bleek duidelijk dat zij de vocale motor achter die song waren.

De laatste gast van de avond: Paul Michiels. Hij nam Forget The Cold Sweat voor zijn rekening en gaf dat een soulversie mee. De rechtstreekse link met Arno of TC Matic was onduidelijk, maar met Pauls legendarische soulstem beschikte hij over de gave om het concert meteen volledig naar zijn hand te zetten. Achteraf bekeken was het dan ook goed dat hij het bij dat ene nummer hield. Nog eentje en het zou een Paul Michiels-show geworden zijn.

Verder mochten hits als Vive Ma Liberté, Oh La La La, Les Filles du Bord de Mer en als finale Putain Putain uiteraard niet ontbreken. Terwijl we onsmet een hoofd vol scheurende gitaren naar de uitgang van het Kursaal begeven, bleef de link tussen Arno en Paul Michiels een open vraag, maar het was in de eerste plaats een eerlijk eerbetoon en een saluut aan één van de meest charismatische figuren uit de Belgische muziekgeschiedenis.