Taste of Chaos - Proef de chaos

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Taste of Chaos, van de hand van de organisator van de Warped Tour, is ondertussen al aan zijn 3de line-up toe. Eerder dit jaar vertegenwoordigde Millionaire ons Belgenlandje op de Amerikaanse tour. Nu wordt het kruim van de Screamo/Post-Hardcore-scene verenigd onder 1 vlag in de AB, een goed idee?

De Belgische vertegenwoordiging viel ditmaal ter ere van Sparkle Of Hope, winnaars van de Battle of The Bands en dus door een internationale jury verkozen om ToC te openen.

And what an entree it was! Metalcore met hoofdletter ‘M’; strakke gitaarriffs, een pompende dubbele basdrum en loeiharde screams vulden de concertzaal van de AB. Menig mond viel dan ook open bij de snijdende solo’s van leadgitarist Daan Witters, die het allemaal o zo simpel deed lijken. Een sterk collectief dat zeker hun mannetje staat op het grotere podium.

Next up, Saosin (spreek uit, ‘Say-ocean’) een post-hardcore band uit de States die eerder dit jaar een gelijknamig debuutalbum de rekken instuurde. Dit album klonk veelbelovend in de oren en had ons halsreikend doen uitkijken naar deze show. Belofte maakt schuld en Saosin staat dan helaas waarschijnlijk ook wel ver in het rood met een woedende deurwaarder voor de poort. Instrumentaal valt Saosin echter niet veel te verwijten. Waar het schoentje wringt is de leadvocals wissel; waar Anthony Green het vroeger live wel kon waarmaken, laat de nieuwe zanger Cove Reber het na drie nummers al afweten.

Senses Fail ging verder op het elan van Saosin: Sterk instrumentaal, zwak vocaal. Als je gitarist beter toon kan houden dan je zanger moet je je als band toch vragen beginnen stellen.

Het tij keerde toen Christian metalband Underoath op het podium kwam: Een goddelijke ingreep? De talrijke Underoath t-shirts in het publiek deden dan ook vermoeden dat het gros van het publiek voor hen gekomen was. Dat was ook te merken bij het inzetten van het eerste nummer; voor het eerst kwam er echt beweging in de massa emokids die bijeengepakt voor het podium stonden. Underoath was ook de eerste band van de avond die show kon combineren met prestatie. Een knallende set met nieuwe maar ook oudere nummers bekoorde onze oren en deed ons verlangen naar meer. De vijf sloten echter tijdig af met de boodschap van onze heer Jezus maar gaven wel als enige band van de avond een signeersessie. Een  van bescheidenheid die de fans wel aanspreekt.

Gelukkig zorgde Taking Back Sunday voor een dikke vette kers op de taart. Wie niet voor Underoath gekomen was stond er voor TBS. De concertzaal van de AB daverde  toch wel voor een uurtje op zijn grondvesten. Een korte maar hevige set blies de schmink van het gezicht  van menig emokid en ook de bles ging aan het wapperen. Veel nummers van de nieuwe cd, vooral de singles MakeDamnSure, Twenty-twenty Surgery en Error: Operator lieten live een goeie indruk na. Maar ook de klassiekers werden niet vergeten. zo werd Little Devotional aardig meegebruld tot op de zitplaatsen achteraan.

Ook Adam Lazarro (leadvocals) liet zich volledig gaan op het podium zoals we van hem gewend zijn. Grappig en bewonderenswaardig om te zien hoe een mens zoveel energie in zich kan hebben.