Tamino - Babe let Tamino have this evening
Ancienne Belgique, 30 november 2018
In 2016 maakte Vlaanderen voor het eerst kennis met Tamino toen Antwerpenaar met Egyptische roots mocht aantreden tijdens de Radio 1 sessie van Het Zesde Metaal. Een jaar later werd hij laureaat bij De Nieuwe Lichting op Studio Brussel en kreeg zijn single Habibi aandacht ver buiten onze landgrenzen. Na een jaar vol optredens en festivals kwam in oktober ‘eindelijk’ zijn debuutplaat ‘Amir’ uit.
Maar liefst drie dagen lang mag Tamino een uitverkochte Ancienne Belgique zijn speeltuin noemen. Het voorprogramma wordt verzorgd door Tristan, het alter ego van de Gentse Isolde Van Den Bulcke. Wegens technische problemen bij onze vrienden van de NMBS, miste we jammer genoeg het grootste deel van haar set. Wat we nog konden meepikken, Weslanda, klonk heerlijk onheilspellend en dansbaar.
Toen Tamino dan eindelijk het podium betrad, samen met toetsenist Vik Van Gyseghem en drummer Ruben Vanhoutte, ging de AB al een eerste keer uit de bol. Coole opener Persephone zette de toon voor wat een avond vol melancholie, hartstocht en engelengezang zou worden.
Met het tweede nummer gooide de band meteen alle troeven op tafel. Het drietal blies ons gigantisch van onze sokken met een adembenemende versie van Sun May Shine. De combinatie van het verblindend witte tegenlicht en een dijk van een song stond garant voor kippenvel.
Vlak erna volgde Cigar, dat ons nog steeds doet denken aan een tot nader order te identificeren Balthazar nummer. Terwijl de AB zachtjes meezong waren wij nog steeds van onze melk van wat vooraf ging. Tijdens het Oosters getinte Each Time voelden we dan weer enkele korrels zand in onze schoenen rollen.
Wat later stond Tamino moederziel alleen op het podium en kropen de koppels wat dichter tegen elkaar. Met enkel een paar fonkelende sterren en een grote spot op de achtergrond bracht hij het romantische Verses. We zijn er zeker van dat na deze driedaagse binnen exact negen maanden enkele Tamino’s in het geboorteregister zullen bijkomen.
Indigo Nights, dat op de plaat voorzien werd van een baspartij van Colin Greenwood (Radiohead), werd live voorzien van… een baspartij van Colin Greenwood. We zullen het wijten aan de vermoeidheid van de vrijdagavond, maar het duurde even voor het publiek de beste man herkende. Een met hoogspanning geladen w.o.t.h. werd strak en gejaagd gebracht en zette nog een keer de talentvolle band in de kijker.
Toen kwam het moment waar iedereen al de hele avond op had zitten wachten. Ondanks dat we er een tijd lang ieder uur mee om de oren werden geslagen is en blijft Habibi een fantastisch nummer. Een bis had wat ons betreft niet gehoeven, maar als een toegift kan afsluiten met een nummer als Smile (wederom met Greenwood op bas) dan doe je dat gewoon.
Tamino bewees met dit optreden dat hij klaar is om de rest van Europa te veroveren. De ietwat knullige bindteksten in het Engels - om geen taalgroepen uit te sluiten weet u wel - zorgde voor een soort menselijkheid in een voor de rest haast té perfect optreden. Er werd naar ons gevoel soms wat te hard vastgehouden aan de albumversies waardoor er soms dat tikkeltje live gevoel ontbrak. Maar als de enige kritiek is dat het té perfect was, dan zijn we op zeer laag water spelden aan het zoeken.