Tamikrest - Dansende woestijnritmes

N9, 11 oktober 2025

De Malinese band Tamikrest bracht de warmte van de Sahara naar Eeklo. Met swingende ritmes en een indrukwekkend respect tussen de muzikanten bewees de groep dat muziek geen grenzen of vertalingen nodig heeft om te raken.

Het publiek in de volle, maar net niet uitverkochte zaal wist meteen wat te verwachten van Tamikrest. Nog voor het eerste nummer ten einde was, stond een deel van het publiek al te schuifelen. Ieder op zijn eigen manier, sommigen zelfs op een ander ritme dan de band zelf. Het stoorde niet: de muziek van Tamikrest nodigt uit tot vrijheid, tot voelen in plaats van volgen.

Tamikrest is afkomstig uit het grensgebied tussen Mali en Algerije in de Sahara. Een aantal bandleden van de huidige bezetting maakten deel uit van de nomadische Toeareg-cultuur, net als het meer bekende Tinariwen, en brengt diezelfde karakteristieke woestijnklanken, maar met een iets meer swingende en speelse toets. Frontman Ousmane Ag Moss zingt niet in het Engels, maar in het Tamashek, de taal van hun volk. Toch is er geen moment van afstand: muziek is hier duidelijk een universele taal. Er klinkt zachtheid in de toon en stem van Ousmane, maar ook een onderliggende kracht. Als luisteraar waan je je op een bepaald moment in de Sahara. En op het moment dat je denkt: het wordt even iets saaier, zet Ousmane even een stapje terug en geeft hij ruimte aan de band.

Op een bepaald moment vroeg de Vlaamse drummer in het Nederlands of iedereen de Franstalige bindteksten van Ousmane kon volgen of dat er vertaling nodig was. Het publiek koos ervoor om naar de Franstalige teksten te luisteren. Wat volgde was een set vol dansbare Toearegrock met ruimte voor instrumentale stukken waarin de gitaarklanken zinderden als lucht boven het zand. Het tempo golfde op en neer: van uitbundige passages, waarin de zaal opveerde, tot trage, broeierige momenten waarin de muziek bijna meditatief werd. De Vlaamse drummer vormde werkelijk het kloppend hart van de band. Ousmane bleek een respectvolle frontman, die de muzikanten de ruimte gaf om te schitteren.

Na anderhalf uur eindigde het concert zoals het begonnen was: met een publiek dat niet anders kon dan bewegen en zich even verliezen in de oneindigheid van de woestijn. Tamikrest bewijst nog maar eens dat je geen vertaling nodig hebt om geraakt te worden. De Sahara sprak en iedereen luisterde.