Tame Impala - Confettikanonnen
Vorst Nationaal, Brussel, 31 januari 2016
Er is voor Tame Impala een duidelijk tijdperk aan te wijzen voor en na The Less I Know The Better. Door dat ene nummer (en nu ook door Let It Happen) is Tame Impala in één klap van een zeer gewaardeerde band onder alternatievelingen getransformeerd in een grote publieksband die Vorst Nationaal helemaal uitverkoopt. Niet dat ze dat niet verdienen - we zagen een goed concert - maar tegelijkertijd kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat het in een kleinere zaal (nog) beter zou zijn geweest.
Als je er een feestje van wil maken, dan kan je er maar beter voor zorgen dat de sfeer er van de eerste seconde goed inzit. Dat is ongeveer wat Kevin Parker gedacht moet hebben toen hij de setlist voor deze tournee opstelde en Let It Happen helemaal vooraan plaatste. Pop van het allerhoogste niveau, niet te plat en niet te moeilijk, maar toch vindingrijk en een oorwurm van jewelste. Het was tijdens dat nummer dat de confettikanonnen voor het eerst in stelling werden gebracht. We kregen meteen een Coldplaygevoel, maar tegelijkertijd konden we niet anders dan toegeven dat ze ermee weg kwamen en dat de confetti best wel bij het nummer paste. En ja, de sfeer zat er ook meteen in.
Tame Impala is een popgroep geworden, maar wel op eigen voorwaarden. Let It Happen is aan zijn veroveringstocht begonnen, The Less I Know The Beter stond al in A-routatie bij Studio Brussel en als ‘Currents’ en dit concert één ding heeft laten horen, dan was het wel dat er nog potentiële hits op die plaat staan. Wat te denken van The Moment, Yes I’m Changing of het soulvolle Eventually dat live tot monumentale proporties werd opgepompt? Live klonken ze allemaal even indrukwekkend.
Allemaal niets mis mee en, als je Elephant door de zaal hoorde knallen, kon je je alleen maar afvragen waarom die grote doorbraak er niet eerder was gekomen. Het was bij de oudere nummers, die veel gebruik maakten van reverb (zoals Mind Mischief, Alter Ego of Why Won’t You Make Up Your Mind?), dat er zich een probleem begon voor te doen: de nummers verdronken een beetje in bunker Vorst. Maar we maken ons sterk dat ze dat op Rock Werchter – laat ze alstublieft in een tent spelen! – recht komen zetten.
Over de bisronde zijn er geen muzikale klachten. Met Feels Like We Only Go Backwards en het zeer recent nog door Rihanna (op haar nieuwe album ‘ANTI’) gecoverde New Person, Same Old Mistakes kregen we nog twee uitstekende nummers voorgeschoteld, maar nog twee keer een dosis confetti was minstens één keer te veel.
We begrijpen dat arenaconcerten om een andere aanpak vragen; we begrijpen dat deze mate van succes je kan overvallen, als die zo uit het niets komt, maar als ze het hadden gehouden bij die ene keer confetti in het begin van het concert, had het showelement meer indruk gemaakt dan de drie ladingen die we nu hebben gekregen.
We houden nog steeds van Tame Impala. Zelfs als popgroep blijven ze overeind en geloofwaardig. En de split tussen psychedelica en popmuziek wisten ze ook probleemloos te maken. Alleen de locatie kon beter.