Tame Impala - Het strandfeest in de wijnkelder
Botanique, Brussel, 8 november 2010
Franz Ferdinand, Muse, Editors, Artcic Monkeys,... Het aantal grote alternatieve bands dat bij de start van hun carrière in een van de kleine zaaltjes van de Botanique stond is niet op twee handen te tellen. Aan dat lijstje mag je nu gerust ook Tame Impala toe voegen. Deze piepjonge Australische groep maakte op Pukkelpop al een heel stevige indruk. En ook hun eerste zaaloptreden in ons land was er een dat we ons nog lang zullen herinneren.
De vier jongens van Tame Impala beleefden hun eerste succes op een Australische versie van Humo's Rock Rally, en werden al gauw op handen gedragen door onze tegenvoeters. Afgelopen zomer kreeg hun debuutcd 'Innerspeaker' meteen een wereldwijde release. De programator van de Botanique heeft een uitstekende neus voor nieuw talent en zo kwam Tame Impala in de Witloofbar te staan. Een paar maanden later is Tame Impala ondertussen al zo populair dat ze waarschijnlijk ook de Orangerie konden vullen.
De Witloofbar is het soort zaaltje dat wij ons voor de geest halen als we over The Cavern in Liverpool lezen. Eigenlijk is het niet meer dan een veredelde wijnkelder, volledig bestaand uit gewelven. Geen ideale plaats voor een volgepakt rockconcert zou je denken, en dat klopt. "Ik kan jullie niet zien, dus ik ga er van uit dat jullie mij ook niet kunnen zien.", sprak Kevin Parker de jonge helmboswuivende zanger ons toe.
Horen konden we hem gelukkig wel en het eerste wat opvalt bij Tame Impala is dat ze grootgebracht zijn op het zelfde drinkwater als Wolfmother. Opvallendste symptomen zijn een grote voorliefde voor rock uit de sixties en seventies én luide gitaren. Opener It Isn't Meant To Be dompelde ons onder in volledig uit reverb opgetrokken vocalen en we waanden ons meteen op een hippiefeest rond een kampvuur op een strand. Al zal het feit dat alle muzikanten met uitzondering van de bassist op blote voeten speelden daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben.
De jongens van Tame Impale zagen er niet alleen uit als jonge goden uit een ander tijdperk, ze beheersten hun instrumenten ook verbazend goed. Gitarist en keyboardspeler Dominic Simper deed ons denken aan een jonge Jonny Greenwood. Met minimale ingrepen wist hij extra kleur toe te voegen aan songs als Expectation en Alter Ego. En de vintage gitaarklanken die Parker uit zijn pedalen toverde tijdens Why don't you make up your mind en Lucidity waren echte lekkernijen.
Dat laatste nummer kreeg zelfs een echte Reprise en daarmee komen we bij ons enige puntje van kritiek.Hier en daar geraakten we het spoor namelijk bijster. Geen slecht woord over de cover van Blueboy's Remember Me, maar de te lang uitgesponnen afsluiters Skeleton Tigers en Half Full Glass Of Wine misten door hun lengte de punch om ons naar huis te sturen met een laatste uppercut. "Dance like a butterfly, sting like a bee.", als ze dat advies weten waar te maken zien we ze nog brokken maken, deze Tame Impala.