Swim Deep - Namaste (thank you, come again)
Botanique, Brussel, 29 oktober 2015
Over de plas vullen ze zalen waar tweeduizend zielen in kunnen, maar bij ons moeten ze het nog stellen met de Witloof Bar van de Botanique. En gezien die niet afgelopen vol zat, is het duidelijk dat er hier nog niet al te veel mensen de twee platen van Swim Deep überhaupt al hebben gehoord.
Het vijftal uit Birmingham is nochtans het ontdekken zeker waard. Denk aan het meest melodieuze van The Jesus And Mary Chain, de rave-invloeden en de psychedelica die je ook bij Primal Scream hoort, en de metalige synths en fantastische baslijnen van de laatste Tame Impala. Fikse scheut zonneschijn aan toevoegen, goed schudden, et voilà.
Het publiek is jong genoeg om ongegeneerd de aandacht fifty fifty te verdelen tussen het concert en de smartphone, de band niet oud genoeg om zich daar al te veel van aan te trekken. Ze trekken de boel op gang met de aanstekelijke single Namaste, om daarna met Francisco een sterkhouder uit debuutalbum ‘Where The Heaven Are We’ in te zetten.
MIDI keyboards begeven het bijwijlen en de backingvocals zijn niet altijd even zuiver op de graat, maar dat kan de pret niet drukken. One Great Song And I Could Change The World was de tweede single van ‘Mothers’ – het album dat dit jaar verscheen – en is een mooi voorbeeld van de capaciteiten die Swim Deep heeft om aanstekelijke nummers te schrijven.
Forever Spaceman is ook zo’n nieuw lied. Trippy effecten in de meanderende intro, een plotse explosie van geluid, om daarna weer gezapig verder te kabbelen. Het doet denken aan Pink Floyd met Syd Barrett, maar nog meer aan Foxygen en Flaming Lips. Imagination gaat dan weer inspiratie rapen bij Primal Scream, parlando intermezzo incluis, en ook hier gaat bassist Cavan McCarthy met de pluimen lopen.
Na het ingetogen Honey schakelt Swim Deep een versnelling hoger met King City en Fuelho Boogie. Het publiek weet het zodanig te smaken dat de band na afloop nog niet meteen de coulissen induikt, al geeft de setlist, die aan hun voeten ligt, dat wel aan. Na het mooie Laniakea doen ze dat wel, al weet iedereen dat het slechts pro forma is, na zo'n optreden.
De bisronde wordt aangevat met She Changes The Weather, een liefdeslied van het soort waarvan er nooit genoeg kunnen zijn. Helemaal aan het eind zit To My Brother nog op ons te wachten. Een krachtige versie van een stuiterende topsong later hebben we er nog eens een memorabel optreden opzitten.