Swans - Muziek voor het hele lichaam
Kompass Klub, 30 maart 2017
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; text-indent: 0.1px; font: 12.0px Arial}
Eerlijk, het nieuws van Swans' laatste show in België was wat verbazend. De band had immers in mei al op grootse manier afscheid genomen. Nu ja, het gezelschap rond Michael Gira is het soort band dat live niet meteen verveelt en dus was het voor de fans verzamelen blazen in de Kompass Klub een eind buiten het centrum van Gent.
Zoals steeds werd het voorprogramma overgelaten aan een bevriende act. In het verleden koos Gira zo al pareltjes als Pharmakon of Anna Von Hausswolff, maar Little Annie pastte ondanks haar legendarische status toch niet in dat rijtje. De set begon met een vreemde, quasi a cappella cover van Folsom Prison Blues, enkel begeleid door haar pianist die met een drumstok op het podium mepte. Gelukkig pastte Little Annie's oude en rokerige stem wel bij de mood van het nummer.
Kon het met dat eerste nummer nog alle kanten op gaan, daarna hing het snel bergaf. Er volgende een reeks covers begeleid door piano, maar op momenten had het meer weg van een bizarre varietéshow. Little Annie’s stem zat verre van altijd op de noten, haar verhalen waren onverstaanbaar en van niet erg boeiend sloeg het dan ook al snel over naar vervelend en enerverend. Het contrast met Swans was misschien gewoon te groot om Little Annie tot haar recht te doen komen.
Het is ondertussen vast stramien op concerten van Swans: er hangen bordjes dat het luid zal worden, er wordt gehoorsbescherming uitgedeeld en twee à drie uur lijkt het alsof er geen geluidsnormen bestaan. Ook deze keer vormde daar geen uitzondering op. Tijdens opener The Knot werd het publiek ondergedompeld in een reeks golven van geluid waarin amper nog een instrument te herkennen viel. Alsof er een grote donderwolk in de ruimte van Kompass hing en door het publiek bewoog. Met momenten slaagde Gira’s stem alleen al erin om door de hele ruimte te resoneren.
Zoals dat bij Swans altijd gaat, leken de nummers nog net iets meer uitgerekt dan tijdens hun vorige passages en nog net iets meer met de extremen te spelen. De aaneensmelting van Cloud of Forgetting en Cloud of Unknowing was met momenten zo fluisterstil als het bij Swans ooit kan worden. Op andere momenten kreeg het publiek dan weer een reeks uppercuts te verduren die in het hele lichaam voelbaar waren. Tussen al die monolitische nummers waren Screen Shot en The Man Who Refused To Be Unhappy bijna een verademing door hun gebaldheid.
Opvallend blijft de groovyness en quasi dansbaarheid van deze nummers. Op meerdere momenten gingen alle hoofden in het publiek op hetzelfde ritme op en neer. Afsluiter The Glowing Man spande hierin de kroon. Na slechts zes nummers, uitgespreid over bijna drie uur viel er niet meer aan te twijfelen dat Swans niet aan het uitbollen is, maar zichzelf naar het hoogtepunt probeert te dragen. Met een pijnlijke grimas van de auditieve uppercut kon het publiek weer naar huis.