Suzanne Vega - Lichtend voorbeeld

Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 18 juli 2009

Wij blijven het betreuren dat de fontein niet meer mag zingen voor en na de optredens, maar voor de rest was het optreden van Suzanne Vega in het Rivierenhof een bescheiden voltreffer. Een leuk setje knappe songs, bekend en minder bekend werk, een paar degelijke muzikanten om de boel wat op te vrolijken, en een luie zomeravondsetting.

Tom Pintens mocht het voorprogramma verzorgen. Misschien hebt u zijn singles In Charleroi of Er Is Das Pop al gehoord - dan luistert u vermoedelijk soms eens naar radio1. Aan het applaus te oordelen zat het Rivierenhof aardig gevuld met radio1-luisteraars; enkel zij kunnen overloos gezanik met een air d'importance zonder enige relativering appreciëren. Meestentijds met een brilletje op de punt van hun neus en een smijl op hun tronie want zij begrijpen en jij niet. Of ze vinden Pintens artistiek verantwoord omdat hij ooit eens tegen iets heeft aangeschurkt wat in de buurt van Tom Barman heeft gelegen - in Antwerpen is dat de norm voor "kunst".

Pintens en zijn koor spasten brachten de nummers vrij degelijk, maar dat kon ons geen moer schelen. De God van de muziek greep in middels een technische panne die even duurde. "Wij weten dat jullie op ons zitten te wachten" zei Pintens. Wist hij veel. Hij zou wel passen in het Nieuwe Wereldorkest, als dat nog bestaat. Daar is 't tenminste maar om te zeveren. Vergeef ons deze uitweiding, maar het is nu eenmaal eenvoudiger om te zeggen waarom iets slecht is, dan de grootsheid te beschrijven van een uitgelezen optreden.

Pretentieloos zette Suzanne Vega Marlene on the Wall in, en wij waren Tom Dingens al vergeten. Intens maar zonder overdrijving volgden een jazzy Caramel en Small Blue Thing. Wij bedachten dat Suzanne Vega één van de weinige singer-songwritsters is die niet vooral of uitsluitend over "het vrouw-zijn" zingt, maar gewoon ijzersterke songs schrijft. Even waaide Warren Zevon in onze gedachten binnen, wij hoorden hem zo Vega's teksten zingen in ons hoofd.

Frank & Ava, Tombstone, Left of Centre, allemaal werden ze op een even hoog niveau gebracht, met veel goesting en welgemeende interactie met het publiek. Ironischerwijze openden de hemelsluizen zich bij The Man Who Played God. Vega's gitarist zorgde voor de nodige riedeltjes en geluidseffectjes om de songs wat op te vrolijken, al waren de solo's niet altijd even interessant en de effecten vaak wat overdreven. Haar trouwe bassist zorgde voor een pompende beat, die een drummer overbodig maakte. Derwijze klonk het optreden een stuk boeiender dan de gemiddelde songwriter-met-gitaar.

Waar wij gewoonlijk in gepeinzen verzinken tijdens de mindere nummers van een optreden, hadden wij tijdens dit optreden gewoon geen tijd om te piekeren. Zelfs de nummers die we al honderden keren gehoord hebben bleven fascineren. De set werd misschien ietwat voorspelbaar afgesloten met Luka, Tom's Diner en In Liverpool als tweede bis, maar routineus klonk het nooit. Dit was een optreden grand cru classé.