Suuns & Jerusalem In My Heart - Open geest

Het Depot, Leuven, 25 november 2015

Terwijl de buitenwereld zot draaide, werd in Het Depot aangetoond dat samenleven op muzikaal vlak geen enkel probleem hoefde te vormen. 

Suuns & Jerusalem In My Heart - Open geest



Zelf noemt hij het "new Arabic music" en die vlag dekt waarschijnlijk de lading, die Jerusalem In My Heart, het project van de Libanees Radwan Ghazi Moumneh, uitdraagt. Traditie verweven met elektronica. Beetje vreemd aandoend voor de westerse luisteraar, voornamelijk omdat de houvast, die in "klassieke" popmuziek wordt gevormd door de ritmesectie, grotendeels ontbreekt. Enige herkenbaarheid vind je nog wel in de elektronica waarmee hij zijn gezangen en buzukspel ondersteunt. Maar de beats, die hij onder zijn zang legt, zijn zelden rechttoe rechtaan.  

Repetitie is dan weer wel iets waar je je aan kan vastklampen. Repetitie in de zang, maar ook in de beats, die hij bijvoorbeeld over zijn A Granular Buzuk strooit. En zelf zette hij zijn performance kracht bij met handbewegingen en hoofdschudden. Alsof er zo nog niet genoeg was dat op je afkwam.

Want dat alles werd ook nog eens overgoten met een orkaan van beelden, die iedere epilepticus een toeval zou hebben doen krijgen; vanop drie schermen en ontspruitend uit vier klassieke projectoren, die je in de stillere passages hoorde ratelen en die de beelden over elkaar heen afvuurden. Vandaar ook dat de performances van deze klankkunstenaar zelden hetzelfde zijn. Tijdens de pauze zag je de technicus trouwens zijn celluloid sorteren.

Dat geheel resulteerde in een hallucinante ervaring, die je over je heen moest laten gieren. En dit zou nog een vervolg krijgen in de coöperatie met Suuns.

Want met de toevoeging van deze Canadezen werd het geheel plots dansbaar, alsof er ineens een hele dimensie aan de ervaring werd toegevoegd. De beelden waren er nog steeds en waren niet minder bevreemdend en Jerusalem In My Heart was nog steeds degene, die aan de touwtjes leek te trekken. Tenminste bij opener 3attam Babey. Trouwens, mocht u het zich afvragen: de cijfers in de titels van de songs refereren naar de gewoonte om cijfers te gebruiken bij het sms'en in het Arabisch.

Nog een snufje dat uit de oude doos werd gehaald: de vocoder. Moumneh gebruikte die om zijn zo al gespierde teksten nog kracht bij te zetten en slaagde daarin ook. Soms was dat dan als extra vocale kracht (tijdens het intieme Leyla bijvoorbeeld, dat door Suuns-zanger Ben Shemie werd ingeleid), maar het kon ook gewoon de hele song overnemen.

Vooral de afsluiter zal ons waarschijnlijk nog een tijdje bijblijven. Gazelles In Flight is op plaat al buitengewoon en werd dat live zo mogelijk nog meer. Drummer Liam O’Neill en Shemie stelden zich beiden op aan weerszijden van een losstaande hihat om het hypnotiserende, ongelijke en steeds wijzigende ritme, waarvan de song doordrenkt is, aan te geven. De e-bow, die gitarist Joseph Yarmush op zijn snaren losliet, deed de rest.

Eerder deze week stond het gezelschap op Sonic City ongetwijfeld voor een groter publiek, maar intenser dan dit kan dat onmogelijk geweest zijn. En wij kregen er dan ook nog eens die inleiding tot "new Arabic music" bovenop. Het voorbeeld is gegeven. Onze geest stond wijdopen. Nu de rest van de wereld nog.

25 november 2015
Patrick Van Gestel